Κάποτε στο χωριό….

Αρθρο: Γιάννης Αλεξανδράκης
Πρέπει να ήταν πέντε και τέταρτο το πρωί όταν το ξυπνητήρι μου χτύπησε πρώτη φορά για moto gp , η χρονιά πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 αλλά αν δοκιμάσω ν ακριβολογήσω διακινδυνεύω να εκτεθώ και δεν το θέλω .Σηκώθηκα σαν αστραπή απ το κρεβάτι (σιγά μην είχα κοιμηθεί) έβαλα τα ρούχα , πήρα το σακίδιο μου με μια αλλαξιά μέσα, ένα σεντόνι ,μια πετσέτα και πέρνώντας απ την κουζίνα ,έβαλα μέσα και δυό σάντουιτς που είχα φτιάξει απ το βράδυ . Υπνόσακο δεν είχα (σπάνιο αντικείμενο τότε) αλλά είχα κρίνει πως αν βρω μια καλή χωσιά δεν θα είναι κι απαραίτητος Το ραντεβού ήταν στο λιμάνι των Χανίων όπου οι πρώτοι θα φεύγαμε για Τυμπάκι απ το Σάββατο , ενώ το δεύτερο κύμα της παρέας θα έφθανε την Κυριακή . Είχα ένα βεσπάκι μικρό κι αυτό ΄ταν που θα με πήγαινε εκεί … το εκεί ήταν περίπου στα 100 βάλε πολύ, χιλιόμετρα , τα οποία μετά το 60 δεν θα ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολα . Όμως τα άτιμα τα νιάτα δεν σου επιτρέπουν να σκεφτείς καν κάτι τέτοιο , καθιστώντας τέτοια πράγματα ως αυτό που πράγματι είναι … λεπτομέρειες . Εκτός απο 2-3 δεκαπεντάρηδες , η παρέα είχε «μεγαλύτερα» παιδιά και έναν αγωνιζόμενο ο οποίος φυσικά και θα ταξίδευε ως εκεί με την μοτοσυκλέτα που θα έτρεχε ενώ εργαλεία και ανταλλακτικά ήταν μοιρασμένα στους υπόλοιπους ώστε να έχει την δυνατότητα προπόνησης κατά την διαδρομή .
44846093_1249354528537936_4157278847877775360_n
Η παρέα , είχε ένα RD125 , ένα VT 250 , ένα ΙΤ200 , ένα morini 3,1/2 , XT,XL,DR , μια Montesa , ένα AR , εμένα κι ένα παπί … ενώ ο εν συνεχεία αγωνιζόμενος, ήταν με RD350 . Οι μικροί φύγαμε ποιο νωρίς…οι μεγάλοι μας έφτασαν, μας πέρασαν και σταμάτησαν σ ένα χωριό (Το Σπήλι) για διάλειμμα … τους φτάσαμε , φύγαμε ξανά ποιο νωρίς , μας πέρασαν , έπεσε ο Σταύρος στο δρόμο , τους φτάσαμε …. στράβωσε το RD !!! και τι κάνουμε τώρα ? το RD ακόμα κι αν το έβλεπε , τυφλός με πρόσθετη εγκεφαλική αναπηρία , θα ήταν για ένα πράγμα σίγουρος , πως στράβωσε ! Η λύση έπρεπε να δοθεί άμεσα, μια και σε ελάχιστες ώρες θ άρχιζαν οι χρονομετρημένοι γύροι . Βγάλαμε το κουστούμι και ξαπλώσαμε το RD κάτω και το πατούσα εγώ με άλλον ένα σε δύο πλευρές , ένας τρίτος πηδούσε στο λαιμό και σχεδόν όλη η παρέα κρατούσε με τα χέρια απο κάποιο σημείο ώστε να πάνε οι κλωτσιές σωστά .Επιστρατεύτηκαν , κλαδιά ελεών ως μοχλοί , πέτρες ως κόντρες και γενικά τόσα πράγματα που μόνο στην σκέψη τους τρομάζω και δηλώνω , ευτυχώς που δεν υπήρχαν κινητά τότε , διότι θα γελούσαν ακόμα μαζί μας ανα την υφήλιο Ο Σταύρος με την καινούρια Dainese να δείχνει σαν να είναι φόρμα πάλιουρα , ήταν εκτός απο πονεμένος και απογοητευμένος …. άσε ρε Σταύρο , θα το φέρουμε το μηχανάκι , όλα καλά θα πάνε , θα ήμαστε στην ώρα μας …. ναι, δεν πιστεύω πως τα πίστευε κανείς αλλά δεν θυμάμαι κανένα να είπε , να τα παρατήσουμε .Να μην το κουράζω όμως , το μηχανάκι δεν ίσιωσε αλλά ήρθε σε μια κατάσταση που ο ως άνω αναφερόμενος αόμματος δεν θα μπορούσε να καταλάβει την απώλεια ευθυγράμμισης του . Ναι λοιπόν, φτάσαμε στην ώρα μας ….Που πάτε παιδιά ? τα μηχανάκια έξω …ξέρετε είμαστε με τον τάδε ,με πονάν τα πόδια μου δεν μπορώ να περπατήσω … μπορεί και να μην έχω πόδια αλλά …μάταια , τα μηχανάκια έξω απ το τεραστίων πραγματικά διαστάσεων αεροδρόμιο του Τυμπακίου , ο Σταύρος μέσα με το RD , εμείς ποδαράτοι . Κόσμος ! μα κόσμος , ποτε στην ζωή μου δεν είχα δει τόσα μηχανάκια μαζεμένα και ποτέ τόσο κόσμο( για μηχανάκια διότι ήταν και οι εποχές του «περήφανοι έλληνες , τιμημένα γηρατειά κι απο λαό …άλλο τίποτα ) . Δεν τα πήγε καλά στα προκριματικά ο φίλος μας, οπότε, την άλλη μέρα θα ξεκινούσε τον αγώνα στης τελευταίες θέσης και δεν ήταν όπως σήμερα … για να πας απ την πρώτη μηχανή , ως την τελευταία κατα την εκκίνηση ( ειδικά στα νορμαλ 350) ,ήθελες ποδήλατο .
44753620_486330751873940_7408897810566742016_n
Τα πίτς ,ήταν στα δεξιά της ευθείας εκκινήσεως και είχαν μερικά τροχόσπιτα με καμιά τεντούλα ή καμιά ομπρέλα
απ έξω ,άντε βαριά και καμιά κλούβα … οι αγωνιζόμενοι , μαζί με τους θεατές κοιμόντουσαν το βράδυ του Σαββάτου , στο πεντάστερο ξενοδοχείο «κάτω απ τ άστρα » στην παρακάτω παραλία και την άλλη …αγώνας ! Νερό , τουαλέτες , ψιλικατζίδικο , σουβλάκια κι ότι άλλο , τα ξεχνάμε … το εμπορικό κομμάτι είχαν αναλάβει οι ντόπιοι που πουλούσαν ένα ρόφημα με θρυμματισμένο απο ένα σακί που κουβαλούσαν ,πάγο , το οποίο και ονόμαζαν ,»κανελόζουμο» . Επρόκειτο για ένα κόκκινο ζαχαρούχο πράγμα , χυμένο σε πάγο με γαρνίρισμα απο πέτρες , ξυλαράκια ή ότι είχε το σακί πριν χρησιμοποιηθεί για πάγο…ενίοτε είχε και πρωτεΐνη μέσα .Οι ομάδες ,ήταν λίγο ως πολύ αυτές που είναι και σήμερα . Πρόσφατα μιλούσα με γνωστό Ελληνα πρωταθλητή και ομαδάρχη σήμερα γι αυτές της μέρες . Μου θύμισε λοιπόν , έναν τεχνικό έλεγχο που τον ακύρωσε και του σφράγισε την μοτοσυκλέτα , οπότε κι αυτός είπε … κι εγώ ρε παιδιά πως θα πάω εγώ να κοιμηθώ …θα σε πάμε εμείς στο ξενοδοχείο … ποιο ξενοδοχείο ? στην παραλία θα κοιμηθώ και την Κυριακή θέλω την μηχανή να πάω στο καράβι .
Αυτή η Κυριακή !!! τι event ! κόσμος , κόσμος , κόσμος …οι ελιές έξω απ το αεροδρόμιο γεμάτες μηχανές , μηχανάκια , αυτοκίνητα , χαμός … πρώτη φορά στην ζωή μου είδα μια WLA και ήταν εκεί , κάτω απ της ελιές . Οι κατηγορίες έτρεχαν δυο – δυο και ειδικά αυτά τα δίχρονα 500άρια , όταν κατέβαζαν ταχύτητες στην πρώτη αριστερή …. το soundrack των ονείρων μου ….τι κι αν περνούσε ο Τσαλίκης με τον Παπαντρέα , εγώ Spencer και Lawson έβλεπα . Λέμε τώρα , μια άντε γεια ευθεία που έσκαγε σε μια ενενηντάρα αριστερή και μια δεύτερη στα καπάκια, με μια απόσταση μεταξύ τους , ίσα ίσα για να μην θεωρηθούν μία . Εκείνα τα πάμφτωχα πιτς που ποιο πολύ με carville απ τα σταφύλια της οργής έμοιαζαν , είχαν ζωή ! οδηγοί- μηχανικοί πάλευαν , λαστιχάδες δεν υπήρχαν , η σκιά λιγοστή και δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά δεν πιστεύω να τους παρείχε ρεύμα το αεροδρόμιο …. οι δε θεατές … ακόμα χειρότερα , πουθενά να σωθούν , πουθενά να σταθούν και μοναδική όαση δροσιάς το κανελόζουμο των ντόπιων που κατά την Κυριακή , η τιμή του ακουμπούσε αυτήν του φραπέ σε χλιδάτη καφετερία .
Έχασα μερικά «τυμπάκια » όχι ένεκα μεταφορικού μέσου αλλά διότι αν καταλάβαινε ο κυρ Τάσος πως έλειπα απ το σπίτι , η μοναδική λύση για να γλιτώσω , θα ήταν ο άμεσος και ακραία βάρβαρος αυτομαστιγωμός . Αργότερα που πήρα και την πρώτη μου ταμπελωμένη μηχανή ( ένα DR250) , τα πράγματα έγιναν πολύ ποιο εύκολα και δεν έλειψα ποτέ . Νέα παιδιά ήμασταν ζούσαμε για να γυρίσουμε βράδυ Κυριακής απ το Τυμπάκι …. κι αντί να πάμε σπίτι μας να ξεμαγαριστούμε , να είμαστε σε καμιά καφετερία να λύσουμε το πρωτεύον θέμα , honda , Yamaha , suzuki η kawasaki ( να με συγχωρήσουν οι ευρωπαίοι αλλά ο χάρτης τότε , ούτε την Cagiva δεν είχε ακόμα) και στην συνέχεια , το δευτερεύον θέμα …Εμμανουηλίδης , Σκούρτας ή όποιος άλλος τότε νεολαίος .
Όλα τα παραπάνω , όχι στα Μέγαρα και δίπλα στην Αθήνα των τόσων εκατομμυρίων ψυχών αλλά σ ένα χωριό στην Νότια Κρήτη που είναι φημισμένο για της ντομάτες και τ αγγούρια του … όχι σε καμιά πίστα αλλά σ ένα παρατημένο αεροδρόμιο
Για την ιστορία ο αγωνιζόμενος της παρέας πήρε την μέχρι τότε καλύτερη θέση του ( βγήκε 7ος στον τελικό ) ενώ στην συνέχεια της καριέρας του , έτρεξε στα Superbikes (Παγκόσμιο πρωτάθλημα ).