…. και η νεκρά στο χέρι….

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Ανήκοντας σε μία άλλη φατριά μηχανόβιων , ξεκάθαρα , γεννήθηκα πάνω σε μία σέλα και δεν την ανακάλυψα αργότερα . Έτσι , απο πολύ μικρή ηλικία , άρχισα να δημιουργώ τους προσωπικούς μύθους , δηλαδή ,άρχισα να λατρεύω κυριολεκτικά , καταστάσεις , πρόσωπα , πράγματα . Στης αρχές της δεκαετίας του 80 , φυσικά και ηλικιακά , δεν θα ήταν δυνατόν να έχω μηχανάκι , όμως , διάβαζα περιοδικά , έψαχνα βιβλία και φυσικά , έβλεπα γύρω μου . Τα Z , KZ , GS μια και τα πρόσφατα του τότε παρελθόντος μαστόδοντα ,ήταν τα μηχανάκια της «παρέας» … αυτό το «παρέα» , δεν έχει να κάνει με απολύτως καμία ιδιοκτησία , δική μου ή των φίλων μου αλλά έχει να κάνει με την συζήτηση κι αυτά που βλέπαμε γύρω μας …. ναι ,υπήρχαν οι καρχαρίες( GPZ 1983-4) αλλά ο κόσμος γύρω μας , δεν είχε καν τα προηγούμενα GPZ , έτσι … αν εξαιρέσεις αυτά που βλέπαμε σε φωτογραφίες , η πραγματικότητα μας , δεν είχε φτάσει ακόμα στα X και τα R ,έχοντας μείνει απλά στα …σκέτο CB , σκέτο GS και φυσικά σκέτο Ζ . Ταυτόχρονα , γύρω μας , υπήρχε κι ένας κόσμος απο ατέλειωτα γερμανικά μηχανάκια , παντός κυβισμού και όλων των εποχών αλλά …δεν…. οκ , σαν παιδί αγάπησα τα ψηλά καθαρόαιμα Sachs , τα αγωνιάρικα πενηντάρια της ιδίας εταιρίας ή της Zundap αλλά αυτά τα bmw , κομμένα , ραμμένα , μαδημένα , μαύρα κι άραχνα , βρώμικα , με κάτι μπετατζήδες πάνω ,τα, NSU , DKW ..με την καμία λέμε … άντε βαριά να χώνεψα της ρεγκίνες μόνο . Αναγνωρίζω πως η μεταπολεμική Ελλάδα , στήθηκε πάνω σε έναν boxer ,ένα φουρκόνι και ένα καλάθι αλλά δεν ήταν αυτό το όραμα μου όταν έβλεπα τον Barry να ζωγραφίζει στης πίστες και τον Spencer να πηδάει απ το δυόμισι στο πεντακοσάρι και να τσιμπάει σε μερικές ώρες δύο βάθρα . Απ τα περιοδικά μοτοσυκλέτας τότε , ήμουν απολύτως ευχαριστημένος αλλά … δεν μου έφτανε , ήθελα κι άλλο …έτσι , άρχισα τα ξένα περιοδικά . Στα Χανιά , ήταν περιορισμένο το τι έφτανε και παίρνοντας αρχικά το γερμανικό Motorrad , ένεκα της γλώσσας ,δεν…οπότε άρχισα να παίρνω το dirty rider αλλά και το Classic bike που ήταν στ αγγλικά …. ναι , ήταν πολλά ακόμα τ αγγλόφωνα περιοδικά αλλά ο περιπτεράς στα μέρη μου αυτά έφερνε . Προσέξτε τώρα , ο γερμανός , όσο κι αν δεν καταλάβαινα ( αν και για κάποιο διάστημα, υπήρξε και η ελληνόφωνη έκδοση) , είχε εξωτικά πράγματα μέσα …κάτι ,Bakker , egli , Harris , NCR , Lamborgini μοτοσυκλέτες …. πολλά , ο άγγλος , είχε κι αυτός με την σειρά του κάτι περίεργα παλιά …. brough , Hesketh , Mamouth , ariel , square4 …ενώ καμιά φορά είχαμε και συνδυασμό , egli-vincent για παράδειγμα ! ταυτόχρονα , είχαν και αφισάκια , αυτοκόλλητα , διάφορα και κάπως έτσι , κάπου τότε , γνώρισα την Vincent . Την θαύμασα απ την πρώτη στιγμή που την είδα στα περιοδικά , έκοβα τα περιοδικά και τα έκανα κολάζ στα βιβλία μου …. ήταν μαύρες αλλά ωραίες μαύρες , αρχοντικές όχι μαύρο της μπίχλας και της κακομοιριάς … είχαν ιπποτικό όνομα και λογότυπο , ήταν ποιο μπροστά τεχνολογικά και ποιο γρήγορες απ της μοτοσυκλέτες που κυκλοφορούσαν τότε στο δρόμο …. ήταν φανερό , πως η YAMAHA ήταν περήφανη για το ψαλίδι του ΧΤ550 , το οποίο ήταν ίδιο μ αυτό των vincent του 1945 … πήγαιναν 200+ χιλιόμετρα η δικύλινδρες και 140 η μονοκύλινδρες(μεγάλες τελικές για την αρχή των 80ς ) ενώ το πιρούνι τους , ήταν εξ ίσου εντυπωσιακό με μια virys . Έτσι κι απο τότε , τρέφω έναν απεριόριστο θαυμασμό , σε κάτι που δεν νομίζω ποτέ να αποκτήσω . Οι ποιο πολλοί προφανώς δεν γνωρίζετε αυτόν τον παλιό πολυνίκη αγγλικό οίκο και όπως συμβαίνει σχεδόν μ όλα τα πράγματα που γνωρίζουν λίγοι , ακόμα ποιο λίγοι , μπορούν να τ αποκτήσουν .
Στον κόσμο , υπάρχουν πολλά , κρατικά , μουσεία τεχνολογίας τα οποία έχουν πάντα και τμήμα με μοτοσυκλέτες , έχω δει πολλά τέτοια και τα συνιστώ σ όλους σας , όμως ποτέ μέσα σ αυτά δεν είχα δει Vincent . Για χρόνια πολλά είχα συνηθίσει να της βλέπω σε φωτογραφίες απο event ή σε πλειστηριασμούς όπου αυτοί που δεν ξέρουν τι έχουν , μετράνε το μπόι τους , ο ένας με τον άλλο . Όμως ναι ! έχει ο Τάκης μια μονοκύλινδρη στο καταπληκτικό του μουσείο … πρώτη φορά τον έβλεπα όταν το επισκέφτηκα … και τι ωραία , δεν είχε κορδόνια και μην ακουμπάτε κατα την προσφιλή ελληνική συνήθεια ( λες και τα μέταλλα λιώνουν στην επαφή με το ανθρώπινο χέρι) και την ακούμπησα και την προσκύνησα κι όλα . Περνά ο καιρός , τα χρόνια και πρόσφατα κατά μία τσικουδοποσία και συζητώντας για το σιρκουι Ψυχικού που σχεδίαζε, του λέω …Τάκη , να ρθω να κάνω ένα βίντεο το Vincent … και βέβαια ( μου απαντάει ) , το χω κατεβάσει κάτω ( συνεχίζει ) …. εγώ φυσικά , ούτε καν να φανταστώ να του πω να το κατεβάσει απ τον τρίτο όροφο , εκεί εννοούσα να κάνω μερικά πλάνα αλλά …. ο Θεός μ αγαπούσε εκείνη την μέρα ( Τάκη ευχαριστώ) . Έκανα λοιπόν το τάμα μου , άφησα χρήματα για τους απόρους , άναψα κερί και πήγα τρία κοτόπουλα στο συσσίτιο … Θεός είναι, μην μετανοιώσει …Πέρασαν οι μέρες , πήγα στην Αθήνα και Πέμπτη πρωί , βροχερή μέρα , έχω επιστρέψει το Τ100 που είχα για τεστ εκεί κοντά και πάω με την Γεωργία στου Τάκη .
Στον πρώτο το μηχανάκι , σπρώχνουμε , ανοίγουμε δρόμο το βγάζουμε έξω … ψάχνω να βρω χώρο να πάμε να το μιλήσουμε , πουθενά , το μηχανάκι αταμπέλωτο που να το πάμε … κέντρο λέμε … φοβερός θόρυβος παντού , αδιέξοδο . Το βάζουμε λοιπόν σ ένα τρελά ανηφορικό σημείο που έκοβε λίγο ο θόρυβος της πόλης και με πέτρες και διάφορες πατέντες το στήνουμε . Ξεκινάμε , σουτάρουμε και προσπαθούμε να βγάλουμε τα κομμάτια , στο χρονικό διάστημα που το πιο πάνω φανάρι είναι κλειστό και ο θόρυβος κάνει ένα κενό . Κουτσά στραβά βγαίνει αλλά …. αλλά πρέπει να βάλουμε το Vincent εμπρός και να το κάνουμε μια βόλτα …δύσκολο ! είμαστε αταμπέλωτοι στο κέντρο της Αθήνας αλλά απ την άλλη … δε γ@μιέτε , καλύτερα μιας ώρας ( τι ώρα ? και δέκα λεπτά καλά είναι) ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή και μην νομίζετε , κοντά ήμασταν . Γαμ..τη μου , δεξιά η μανιβέλα , τόσα χρόνια , ένεκα του αριστερού καλού μου ποδιού , τα ευρωπαϊκά τα έχω για πρωινό αλλά δεξιά αυτό ??? Ανοίγω βενζίνα , πρεσάρω βενζίνη στο ποτήρι να η μανιβελιά κι άλλη κι άλλη κι άλλη και … σιγά μην πάρει , φτου στα μούτρα μου και λέω στην Γεωργία …φίλμαρε το amal που φτύνει … φτου και στα μούτρα της …ε ! είπαμε ρε Γεωργία όχι τόσο κοντά . Λέει ο Τάκης , θα το μανιβελίσω εγώ , οκ όλα καλά , παίρνω την κάμερα εγώ , σημαδεύω μανιβέλα , θα του την τραβήξει λέω την ανάποδη, να είμαι εκεί να την προλάβω . Γάτα ο Τάκης, σε τρελή ανηφόρα ήμασταν , το γυρνάει , το κατηφορίζει , του χώνει ταχύτητα και πραπαπαπαπαπαπαπαπα … αυτά είναι ! Ωραία , ήρθε η ώρα και η καρδιά μου κάνει κάμψεις με τρία παλαμάκια στον αέρα και ρυθμό κατά ρυπάς …. Θα οδηγήσουμε μια μοτοσυκλέτα που φτιάχτηκε για να κερδίζει στο isle of Man και την αντέγραψαν μετά οι πάντες! αλλά …τα πράγματα δεν είναι απλά , όλα τα χειριστήρια είναι ανάποδα ! Σιγά, δεν τρέχει τίποτα , το χω με τα κλασσικά , έχω οδηγήσει πολύ ποιο παράξενα πράγματα , το όλα ανάποδα , ήταν και μέχρι χθες στα imola και τα μονοκύλινδρα της ducati , σιγά τ αυγά . Βέβαια δεκαπέντε χρόνια πριν , έμαθα με τον δύσκολο τρόπο , οδηγώντας την packard του Ελ. Βενιζέλου , πως στα παλιά … τα χειριστήρια δεν αρκούν …. 20 λίτρα βενζίνα του χα βάλει και στα τρία χιλιόμετρα έμεινα απο βενζίνη …. οκ το ποτήρι του ενός και μόνο καρμπυλατερ που είχε ,θύμιζε κουβά σφουγκαρίσματος αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα . Ανεβαίνω , 28 άλογα , γερή ροπή , οκ σαν SR500 (άλλη απομίμηση ή σωστότερα , απομίμηση της απομίμησης , ναι άντε γειά σου , το Victory εννοώ ) θα είναι αλλά … έχουμε και τεσσάρι κιβώτιο , η πρώτη θα με πάει Στήλες Ολυμπίου Διός . Τίποτα όμως, όλα καλά , έσβησε 2-3 φορές , έπαιρνε στην μισή μανιβελιά αλλά είχα θέμα με την νεκρά , δεν την έβρισκα με το πόδι , παρά μόνο με το χέρι ….αν δεν την έβρισκα ..εννοείτε πως το μηχανάκι δεν συμπλέκει και πάει μόνο του λιώνοντας δίσκους . Βρήκα το κόλπο πάντως , πριν σταματήσω αφήνω χέρι , βάζω νεκρά , σταματώ , όλα καλά , πάμε να πάρουμε την Γιωργία . Κάνω περήφανος καβαλάρης το τετράγωνο και σταματώ εμπρός στο μουσείο να πάρω την Γεωργία … έχω την gopro τσιμπημένη πάνω , της φωνάζω πάρε την κάμερα και πάμε . Δύναμη η Γεωργία ανεβαίνει πάνω και φεύγουμε … πρώτο φανάρι , δεν βρίσκω την νεκρά ( μου άλλαξε τα δεδομένα το κορίτσι) , με βλέπει να παλεύω manual αλλά δεν… πιάνω συμπλέκτη , σταματάει όπως όπως , φεύγει σιγά σιγά μπροστά , φεύγουν άκαφτες και λάδια απ τον λαιμό στην εξάτμιση …καπνούς το μηχανάκι … νιρβάνα εγώ , ψάχνω να βρω το αφέτη να πάρω Go για χρονομετρημένους στο ΤΤ , υστερία η άλλη από πίσω …πήγαινε γρήγορα πίσω ν αφήσεις τον ντενεκέ …. για να πω την αλήθεια , έσκυψα και λίγο , διότι ήταν πολύ μαινόμενη αλλά απ την άλλη , τενεκές το Vincent ? μήπως να την πυροβολούσα ? όχι πολύ , λίγο στο γόνατο για παραδειγματισμό . Στρίβω να κάνω και καλά το τετράγωνο αλλά αυτήν την φορά βρίσκω την νεκρά , σταματώ και ακούω πάλι πίσω με επιτακτικό τόνο , γύρισε με , τώρα ! Στρίβω , γυρνάω και πάνω που πιστεύει πως θα την αφήσω και έχω σταματήσει , λέω …. πάμε μήπως και μπορούμε να το ανεβάσουμε στης Στήλες για φωτογράφιση και ξεβρακώνω πρώτη ….που πας ???? … φανάρι πράσινο και δευτέρα …στήλες λέμε λειτουργούσε , Ακρόπολη ακούγονταν … και δώσε , έχει σφιχτεί η άλλη πίσω , το ξέρει ποια πως πάω για γυρολόγιο στο ΤΤ αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω πως έχω περάσει αρκετούς αστυνομικούς στην διαδρομή , είμαι άνευ και τα πεζοδρόμια πολύ ψηλά για ν ανεβώ στο μνημείο …. πατριώτη , την κάτσαμε , η θα μουλώξω και θα χωθώ με κάποιον τρόπο για να γυρίσω πίσω ή θα πάρω τηλέφωνο τον Τάκη να του πω σε ποιο τμήμα μ έχουν για να μαζέψει το μηχανάκι τουλάχιστον από κάτω . Ψάχνω να βρω κενό στην μεσαία νησίδα για να περάσω αλλά … δεν , οπότε λέω , θα περιμένω να κόψει ο κόσμος και θα περάσω αλλά εντούρο στο άλλο ρεύμα . Αρχίζει η Γεωργία απο πίσω τα τι πας να κάνεις και πόσο μακάκας είσαι ( λες και κάτι μας είπε τώρα ) αλλά στο κενό , τα χώνω , αλλάζω ρεύμα και μουλώχνω πίσω από το πρώτο αυτοκίνητο στην αριστερά πλευρά , οι μπάτσοι πεζοδρόμιο στην άλλη . Ε ! λέω … όλα καλά , μπήκαμε στην ευθεία , πες ένα χιλιόμετρο στα μουλωχτά κι όλα οκ . Πράγματι όλα καλά , πάω το μηχανάκι ρελαντί , μόνο πρώτη (μακριά δόξα ο Θεό) και πίσω απ το ΙΧ ,αλλά….. ξαφνικά ακούω στριγκλιές ! » ένα Vincent , ένα Vincent στο δρόμο !!!! αδερφέ , αδερφέ περίμενε !!! σταμάταααααα!!!! …. κόκαλο εγώ , ο τύπος έχει πεταχτεί απ το παράθυρο ενός ΙΧ και έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που πιστεύω ότι αν δεν με φτάσει να τ ακουμπήσει , θα μείνει στον τόπο . Αστυνομία εμπρός δεξιά ρυθμίζει την κίνηση , έχει γυρίσει και βλέπει την σκηνή … τι να κάνω κι εγώ γελάω στον χωροφύλακα , γελάω και στον πίσω και αρχίζω να επεξεργάζομαι σχέδιο για να μην φανεί ο κώλος του μηχανακιού και να βρεθώ στην σωστή θέση , χωρίς ν ανοίξω και γκάζι κι ακουστούμε … και φαντάσου τώρα να μην βρω την νεκρά , στο επόμενο φανάρι .Πίσω σιωπή , ο συνοδηγός , το ζούσε μάλλον διακριτικά κι έτοιμος να πηδήξει , λέγοντας , δεν τον ξέρω , μου είναι ένας άγνωστος . Περνάω τον πρώτο τροχαίο , βρίσκω νεκρά (handshift πάντα) τελευταίο φανάρι πριν στρίψω και χαθώ .Στρίβω και ο συνοδηγός ξυπνάει δύο τετράγωνα και μάλιστα μικρά μέχρι το μουσείο κι αρχίζει … αν είναι δυνατόν , το πεντάχρονο , πρέπει να σε χώσουν μέσα να ησυχάσουμε όλοι που δεν θα μεγαλώσεις ποτέ …σημαία ο Τάκης στο μουσείο απ έξω , κυρία κι η Γεωργία μιλιά δεν έβγαλε . Χαμόγελο στ αυτιά εγώ , ας το κάνω κι εγώ μια βόλτα τώρα μου λέει …. ωραία , λέω απο μέσα μου , την γλύτωσα εγώ , θα φράξουν τον άλλο και πως στο καλό σε ξένο τόπο θα βρω αυτοκίνητο να μαζέψω το μηχανάκι?… οκ , θα πάρω τηλέφωνο τον Θανάση να πάμε με το TOYOTA . Ανεβαίνει ο Τάκης , φεύγει ξέγνοιαστος προς τα πέρα και μου λέει η Γεωργία … δηλαδή τώρα που την βγάλαμε εμείς , θα μαζέψουν τον Τάκη ? σώπα μωρέ Γεωργία μια χαρά είναι όλα , μόνο το κακό βάζεις στο νου σου ….

Το να κάνεις βόλτα , μια θρυλική , μοτοσυκλέτα , στην μέση της Αθήνας , είναι κάτι ανεκτίμητο , θα μπορούσα να πω , όμως …. ανεκτίμητοι είναι οι άνθρωποι , χωρίς αυτούς τίποτα δεν μπορεί να γίνει και χωρίς αυτούς , δεν έχεις τίποτα να διηγηθεις … να ζείτε λοιπόν χωρίς αύριο , απλά … προσπαθήστε ν αργήσει το επόμενο πρωί .