Πενήντα συν….

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης
Στάθηκα λίγο άτυχος στην ζωή μου και το φιλικό περιβάλλον μου δεν έφτασε στα χρόνια μου , όμως είμαι εξ ίσου τυχερός μια και το βήμα που σιγά σιγά που δόθηκε , ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσω διάφορους, νέους για μένα ανθρώπους . Διάφορες κάστες , διάφορες ηλικίες , με διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο και φυσικά με διαφορετικό επίπεδο γνώσης επι της μοτοσυκλέτας . Θα σταθώ λοιπόν στην μία και μοναδική ηλικία που ουσιαστικά τροφοδοτεί την βιομηχανία μοτοσυκλέτας ( όλοι οι άλλοι απλά επικουρούν ) , η οποία δεν είναι άλλη απ’ αυτήν τον πενήντα συν . Έχουν όλοι αγοραστική δύναμη , μπορούν να πάρουν μεγάλες έως εξωτικές μηχανές , έχουν ακριβό εξοπλισμό αν και πολλές φορές δεν φορούν τίποτα και στην συντριπτικά μεγάλη αναλογία τους , γνώρισαν την μοτοσυκλέτα σαράντα ετών, στην καλύτερη . Ναι υπάρχουν και κάποιοι παλιοί , υπάρχουν και κάποιοι που έχουν καβαλήσει μερικά μηχανάκια , έχουν φάει ένα καπάκι , έχουν μια λάμα δυο βίδες κι άντε γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ δίχρονου και τετράχρονου αλλά … είναι πολύ λίγοι . Στην πραγματικότητα οι πιο πολλοί , είναι άνθρωποι που περνούν κρίση μέσης ηλικίας και βγάζουν νεανικά απωθημένα ( χωρίς να είναι αυτό κακό) ή άνθρωποι που γ@μήθηκαν να δουλεύουν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και τώρα νοιώθουν πως αξίζουν να πάρουν το γυναικάκι τους και να πάνε μια Βαρκελώνη μ ένα Vstrom ή έστω στην παραλία με μια μεγάλη κι αστραφτερή Harley . Βοηθάει βέβαια κι όλο αυτό που όταν μεγαλώνεις και περνάς το μισό της ζωής σου , αρχίζεις να της δίνεις παραπάνω σημασία και να προσπαθείς να ζήσεις όλα αυτά που θεωρείς πως έχασες . Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι είναι που θ ασχοληθώ μαζί τους για μερικές γραμμές . Ξέρετε , ηλικιακά είμαι εκεί αλλά δεν ανήκω στην κατηγορία μια και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , μηχανάκια ονειρευόμουν , στα μηχανάκια έτρωγα τα λεφτά μου και σε μηχανάκια πάνω μετρούσα τον χρόνο να κυλά , άρα … τι έχει αλλάξει στην ζωή μου , το εξής ένα …έχω «πολλά» μηχανάκια αντί για ένα που είχα παλιά … εν ολίγης σιγά τα ωά και σιγά την διαφορά … θα έλεγα πως τα μηχανάκια είναι ο ισορροπιστής των οικονομικών μου μια και φροντίζουν ποτέ να μην έχω χρήματα ! Τέλος πάντων , ξέφυγα , πάμε πίσω στο θέμα …

Είναι λοιπόν ένας τέτοιος τύπος που ξέρω καλά κι έχει μια καλή μοτοσυκλέτα , λέγοντας καλή , δεν εννοώ πως ΄’έχει και καμιά viriys αλλά μια μεγάλου κυβισμού νεότατη , μοτοσυκλέτα . Είναι πενήντα ετών και πριν απ’ αυτήν , είχε άλλη μια μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα … έκανε ταξιδάκια , κοντινά μακρινά , βολτίτσες όλα καλά . Το προχώρησε και λίγο παραπάνω , ως τα βουνά ας πούμε μια και πήρε και μια μοτοσυκλέτα για τέτοιους προορισμούς . Ιστορία και πείρα στην μοτοσυκλέτα δεν προϋπήρχε και σίγουρα η γυναίκα του ή τα παιδιά του , θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για παλιμπαιδισμό αλλά …. δεν ! το γυναικάκι του , φορά το ωραίο κρανάκι της κι ακολουθεί , ενώ ο γιός με τα ψιλά της καλοκαιρινής δουλειάς μια και είναι ακόμα έφηβος , τσίμπησε ένα παλιό καθαρό για ν ακολουθεί στα βουνά . Όταν δε , τον βλέπω να προσπαθεί να ψήσει επι ματαίω τον πατέρα του να του δώσει την μηχανή , το διασκεδάζω αφάνταστα . Στην ουσία η μοτοσυκλέτα κέρδισε έναν ωραίο τύπο και το ακόμα καλύτερο … ετοιμάζεται από πίσω κι ένας δεύτερος φίλος του χώρου , ο οποίος θα κατεβάσει μάλιστα και τον πολύ υψηλό πια μέσο όρο ηλικίας των εν Ελλάδι αλλά και πανευρωπαϊκά αναβατών .

Θυμάμαι τις χαρές που έκανε όταν μου πήρε για βόλτα μια σούπερ σπορ μοτοσυκλέτα που είχα για τεστ . Μετά πήρε και μερικές άλλες κοντά πάνω κάτω , στις δύο μοτοσυκλέτες που έχουν περάσει απ’ τα χέρια του .Το χαμόγελο του οκτάχρονου που παίρνει σοκολάτα συνέχισε να είναι στα χείλια του σε κάθε επιστροφή μηχανής . Το πράγμα όμως άρχισε να πηγαίνει και ποιο πέρα όταν μου πήρε ένα μοντέλο εταιρίας που κορόιδευε και πες όλα καλά , θέλει να δει αλλά …. η προσοχή μου κεντρίστηκε όταν πήρε για βόλτα ένα ρεμπελάκι … μικρό , τσοπεράτο , παλιό , δεν είχε σχέση αλλά ..καμάρωνε πάνω , καμάρωνε τόσο που δεν μπορώ να περιγράψω , είχε μια ευτυχία αήττητη . Τέλος σ ένα φαγοπότι , πάει σιγά σιγά και όμορφα και τσιμπάει το κουλούρι και πάει βόλτα ένα χωματόδρομο ( τρελαίνεται ο Μουρίκης όταν το κάνω αλλά επαρχιώτης γαρ , παρατάω τα μηχανάκια με τα κλειδιά πάνω ) … του λέω λοιπόν … ρε συ , ούτε φρένα , ούτε τίποτα δεν έχει … μια χαρά και πατάει και πάει το μηχανάκι που αποκρίθηκε . Δεν θέλω να φανταστώ ότι θα τσιμπήσει και την βέσπα αλλά έτσι όπως πήγε το πράγμα , ποτέ δεν ξέρεις … μ ένα εφηβάκι ετών πενήντα , ποτέ δεν ξέρεις , απλά ελπίζω να γνωρίζει ότι η άσφαλτο πονάει το ανθρώπινό κορμί κατά δέκα της εκατό παραπάνω ανά έτος , πέρα των τριάντα .

Έχω έναν άλλο φίλο κι έχει δύο πολύ μα πολύ ακριβά μηχανάκια και μάλιστα παλιά , ενώ δεν έχει ιδέα λέμε , Στο garage days είχαμε ένα θέμα με λύσιμο κινητήρα , ένας λοιπόν δημοφιλέστατος μηχανικός της πόλης , παρουσίαζε το θέμα και φυσικά όλα τα δεκαεξάρια καγκουράκια είχαν μαζευτεί γύρω ….όχι όμως μόνο αυτά μια και ο παραπάνω αναφερόμενος φίλος ήταν εκεί . Προσπαθούσε να καταλάβει τι πήγαινε που και τι έκανε τι αλλά την άλλη μέρα είχε απορίες της οποίες και μου ανέπτυξε , κάτσαμε λοιπόν κάτω, βάλαμε δυό τσικουδιές , του τα έδειξα σε χαρτί και μετά στην πράξη….πράγματα τύπου , αυτό είναι μπιέλα , εδώ ο στρόφαλος και με την καδένα πάμε την κίνηση πάνω κοκ . Για τρεις μέρες που έστελνε φωτογραφίες από σχεδιαγράμματα κινητήρων που κατέβαζε απ’ το ιντερνέτ !

Ναι το ξέρω πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι έχουν απορίες και κάνουν πράγματα που σε βγάζουν έξω απ’ τα ρούχα σου . Ναι πολλές φορές , λένε τέτοιες βλακείες που δεν μπορείς πια να γελάσεις αλλά έτσι δεν είμασταν κι όλοι εμείς ( αν μπορώ να περιλάβω και τον εαυτό μου στην κατηγορία που σήμερα ξέρουν δυό πράγματα) ? Εγώ τουλάχιστον έτσι ήμουν και οι γάτοι της εποχής με κορόιδευαν , με πείραζαν , μ έκαναν να νοιώθω πολύ άσχημα , απλά για να κάνουν το κέφι τους, στα παπάρι@ μου όμως , μικρός ήμουν . Ξέρετε όμως , η μοτοσυκλέτα σου βγάζει το παιδί που έχεις μέσα σου , σου δίνει ξανά την χαρά ν ανακαλύπτεις τον κόσμο και φυσικά να παίζεις με τ άλλα παιδάκια αλλά η ηλικία σου επιτρέπει ελάχιστη έως καθόλου ανοχή στην κακοτροπιά . Βλέπω λοιπόν ημιμαθείς τζερεμέδες με βήμα ή ακόμα και πραγματικούς γνώστες , οι οποίοι φέρονται σ όλους αυτούς τους νέους των πενήντα ετών απαξιωτικά , για να χρησιμοποιήσω έναν γλυκό όρο και να τους διώχνουν έτσι απ τον χώρο . Ας χαλαρώσουμε λοιπόν λίγο ,τα μηχανάκια είναι χαρά και δεν λέω πως τα μηχανάκια δεν είναι μεταφορικό μέσο αλλά κακά τα ψέματα , όταν κάποιος αγοράζει ένα tiger 1200 πιστεύω πως είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες να το πήρε για μεταφορικό μέσο , πόσο μάλλον ένα R1 ….οπότε ας το δούμε και σαν Joy Machine , μην αποπαίρνεις τον άλλο στην χαρά του .

Το μέλλον της μοτοσυκλέτας , είναι αλήθεια πως δεν μοιάζει καλό … δηλαδή , ο μέσος όρος ηλικίας είναι είκοσι χρόνια ψηλότερα απ’ ότι ήταν το 80 , το πρωτάθλημα στην Ελλάδα είναι το μισό απ’ ότι εκείνη την εποχή ,τα ηλεκτρικά είναι προ των πυλών , το παγκόσμιο είναι κλειστό club μιας εταιρίας marketing κι όχι διαγωνισμός των καλύτερων αθλητών , οι μοτοσυκλέτες κοστίζουν αδιανόητα χρήματα και προβάλλονται ως αξεσουάρ αυτοκινήτου … δηλαδή , βάζεις βενζίνη στο Audi σου , πάρε και κουπόνια για να μπεις στην κλήρωση και να πάρεις ένα Ducati για να διακόσμησης το γκαράζ σου . Τι είναι υγειές σήμερα ? τα μηχανάκια εργασίας και μεταφοράς μόνο …σκούτερ και παπιά για κάθε οικονομικό επίπεδο , με καλούς αντιπροσώπους , έτοιμα να πάνε τον κάθε μεροκαματιάρη στην δουλειά του , υπερπηδώντας το κάθε εμπόδιο , κάτι δηλαδή σαν της βέσπες του 70 και τα R25 του 60 . Όμως το θέμα μας δεν είναι οι αξιαγάπητες μοτοσυκλέτες εργασίας , της οποίες αγαπώ πολύ … αν και βλέπω με πόση αγάπη και υπερηφάνεια οι βεσπάδες του σήμερα αναπαλαιώνουν της γριές ,εμένα πάντως δεν με κόφτει να μείνει παρακαταθήκη η λατρεμένη μου Cosa αλλά η άλλες μηχανές μου , αυτές που δεν με υπηρετούν αλλά με συγκινούν .

Εδώ λοιπόν θέλω τον πενηντάρη και τον θέλω ωραίο και γνώστη σ όλα του , τον θέλω έτοιμο να περάσει μια καινούρια κουλτούρα σε μια επόμενη νέα γενιά , στα παιδιά του τα ίδια . Να εκμεταλλευτώ όλη την κουλτούρα του , ο πενηντάρης μπορεί να μην ξέρει πολλά από μηχανές , αλλά ξέρει την ζωή , έχει εμπειρίες , ξέρει τι τον χαλάει , τι όχι και πάνω απ’ όλα αγαπά τα παιδιά του . Στην Σκανδιναβία , κάνουν πρωταθλήματα ολόκληρα με παλιά μηχανάκια , ΜΧ , δρόμου , όλα και τα οδηγούν όλοι , άλλοι κατηγορία οι βετεράνοι , άλλοι οι νέοι … μηχανάκια απίστευτης αξίας , τα ζουν , δεν τα στολίζουν . Όμως ο πιτσιρικάς δεν θα μπορούσε ποτέ να τρέξει ένα Husqvarna του 70 ή και ένα καινούριο άμα δεν ήταν από πίσω ένας πενηντάρης να πληρώσει και μερικοί ακόμα μεγαλύτεροι και μακράν εμπειρότεροι να διοργανώσουν την κατάσταση . Το ίδιο και στην Αμερική , όσο στην Ευρώπη παίρνουμε τον ύπνο του δικαίου , αυτοί κάνουν hillclimp κι ότι αγώνα μπορείτε να φανταστείτε… στην Ασία να μην το σχολιάσω βλέπετε στο ιντερνέτ τι παίζει απ’ τους αγώνες με τα παπιά στην Ταϊλάνδη , μέχρι τα κασκαντερικά των Ινδών αλλά… βάζετε like γελάτε μαζί τους σαν να είναι κακοχυμένα τσίρκα , που μπορεί και να είναι αλλά , σε αντίθεση μ εμάς , υπάρχουν !

Δαγκωτό στον πενηντάρη λοιπόν , χρηματοδοτεί και διδάσκει τον έφηβο , αυτός ο χθεσινός μηχανόβιος πρέπει να αγαπήσει την μοτοσυκλέτα , να δει νέους κόσμους μπροστά του και να χαρεί που θα μπορέσει να βοηθήσει τα παιδιά του ν ακολουθήσουν . Είναι επιχειρηματίας , ξέρει πως μπορούν να γίνουν πράγματα , ξέρει πως να διοργανώσει κάτι , ποιους θα βρει , ποιοι θα τον βοηθήσουν , είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας , μπορεί και πρέπει να προσφέρει πολλά . Στο κάτω κάτω κι εγώ δηλαδή πως έμαθα , ένα βεσπάκι είχε ο πατέρας μου , που του γ@μούσε την μάνα αλλά κάθε δυό χρόνια , σέρβις βάψιμο και του έλεγα …’έλεος ρε πατέρα κι απαντούσε … τα εργαλεία αν δεν τα συντηρείς , δεν δουλεύουν κι άμα δεν δουλέψουν δεν υπάρχει μεροκάματο … σε μηχανάκι μεγάλωσα , σε μηχανάκι έμεινα απλά το έκανα και χαρά μου … φανταστείτε τώρα να είχε ο πατέρας μου και μια ωραία μηχανή τι θα έβγαινα …πάντως ήταν ωραίος ο γέρος μου , γκρίνιαζε αλλά όταν ΄έτρεχα πουθενά κοντά , έπαιρνε την Hiluxάρα , κανά φίλο του , ‘έσκαβε ένα λάκκο , έβαζε φωτιά και έβλεπε τον αγώνα ψήνοντας …. απλά πράγματα σας λέω , απλά ….