50cc …τα θηρία !

Αρθρο:Ιωάννης Αλεξανδράκης.
Στην πραγματικότητα τα πενήντα κυβικά δεν μου λείπουν , αν πω , πως απ’ την στιγμή που καβάλησα μεγάλη μηχανή , μου έλειψαν έστω και για δύο δευτερόλεπτα , θα είναι ψέματα . Ψέματα θα είναι , αν επίσης υποστηρίξω , πως δεν πέρασε κάποια εποχή , που θεωρούσα τα πενήντα κυβικά , άγριες μοτοσυκλέτες έτοιμες να πιούν το αίμα των αντιπάλων τους . Θα κάνω μια αναδρομή στα χρόνια της εφηβείας , χωρίς να ξέρω αν την κάνω για να με διαβάσουν οι μακράν νεότεροι ή οι σιόκαιροι μου όπως λέμε κι εδώ στην Κρήτη ( σιόκαιροι – ίσου – καιρού= συνομήλικοι ) . Ίσως να είναι και για όλους το κείμενο , ίσως πάλι και για μένα μόνο αλλά …έτσι είναι αυτά , γράφω , γιατί έχω την ανάγκη να πω αυτά που έχω στο κεφάλι μου και προσδοκώ πως κάπου κάποιος , μπορεί να τα διαβάσει μ ενδιαφέρον .

Πρέπει να ήταν οι πρώτες μέρες του σχολείου κατά το σωτήριο έτος 1987 . Δεν είχαμε μπει καλά ακόμα στα μαθήματα , δεν είχε περάσει καλά καλά το καλοκαίρι ακόμα και τα βράδια μας ήταν …. Πως να το πω ? αυτά τα σινεμασκόπ , αυτά που η παλέτα της εφηβείας έδινε τα πινέλα στην επερχόμενη νιότη . Όλα όχι έμοιαζαν αλλά ήταν λαμπερά , η νύχτα έμοιαζε με πέπλο βελούδινο που κυριολεκτικά σε σκέπαζε και τρέλαινε όλες της αισθήσεις σου . Εκείνο το βράδυ , είχε ρίξει και μια ψιλή φθινοπωρινή βροχή , τα φώτα γυάλιζαν πάνω στον δρόμο και η γη μύριζε! όταν είσαι 16 χρόνων , δεν έχεις γευτεί πολλά πρωτοβρόχια ακόμα και αυτή η μυρωδιά λυσσάει μέσα στο κεφάλι σου . Είχε μια δροσιά ο αέρας αλλά δεν υπήρχε λόγος να βάλεις κάτι παραπάνω απ’ το φανελάκι, που ούτως ή άλλως φορούσες . Εκείνη την εποχή τ αγαπούσαμε τα φανελάκια μας ! δεν υπήρχαν κινέζικα μαγαζιά ή ιντερνέτ και τα μακό μας , είχαν αγοραστεί απ’ τους γονείς μας με χίλια παρακαλιά , ενώ έγραφαν πάνω Nike ή asics , δίνοντας μας ένα αέρα αθλητικό , σε μια εποχή που αθλητές , λατρεύονταν σαν θεοί κυριολεκτικά . Η παρέα είχε διάφορα μηχανάκια της εποχής , ο αδερφός μου είχε ένα μαύρο CD , ο Μιχάλης ένα μπλε , ο Μανώλης είχε ένα Mego GP , ο Κυριάκος κουβαλούσε το εξάβολτο του αδερφού του ενώ ο Δημήτρης κι αυτός καβαλούσε το δανεικό απ’ τον γαμπρό του εξάβολτο . Εγώ αν και ομολογώ πως ενώ ονειρευόμουν να έχω derbi FDS , λόγο χρημάτων , θα ήθελα τελικά dax και είχα καταφέρει ν αγοράσω ένα βεσπάκι για 62 χιλιάρικα .Ψιλοτρακαρισμένο βέβαια, το οποίο όμως κι είχα μαζέψει μια χαρά . Στην παρέα , προφανώς και το ποιο ζηλευτό μηχανάκι , ήταν το Mego…με Sachs υδρόψυκτο κινητήρα , δισκόφρενο , μονοσοκ , φέρινγκ … τι άλλο να ζητούσε κανείς . Αμέσως μετά τα CD και φυσικά τα παπιά όπως και η βέσπα μου , τα πλέον αδιάφορα μηχανάκια του πλανήτη Γη . Εκείνη η εποχή του χρόνου , αρχίζαν τα φροντιστήρια που φυσικά , τότε έπαιζαν , μόνο στης δύο τελευταίες τάξης του Λυκείου και μέσα απ’ αυτά , γνωρίζαμε άλλες παρέες από άλλα σχολεία που αν και στην πραγματικότητα δεν μας ήταν άγνωστοι , αρχίζαμε να λέμε κάτι παραπάνω από ένα απλό γειαα . Εκείνη την βραδιά θεωρητικά είμασταν όλοι στο φροντιστήριο αλλά πραγματικά είμασταν έξω απ’ αυτό και μιλούσαμε για κορίτσια , μηχανάκια και μπάλα . Οι άλλοι , ήταν , αρκετά γνωστοί και μάλλον τα μηχανάκια της παρέας τους ήταν καλύτερα … δεν είχαν κανένα παπί , καμία βέσπα … είχαν δυο νταξάκια , ένα CB , ένα mate δίχρονο , ένα ERκαι….ένα AR !!! AR το Άγιο δισκοπότηρο των πενήντα κυβικών τότε ! Μπορεί να είχαν καλύτερα μηχανάκια από μας αλλά στα μέτρα μας ήταν … ακόμα κι αν βάζαμε το AR τους απέναντι στο mego μας , θα μπορούσε ο Μανώλης να πάρει και την κόντρα . Αυτό ξέρετε , ήταν σημαντικό , διότι εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν κάτι παρέες με πραγματικά πολύ άγρια πενηντάρια …. Μιλάμε για μηχανάκια που όταν τα έβλεπες άλλαζες δρόμο μη και σε ξεφτιλίσουν . Λέμε τώρα , οι τύποι ήταν κυρίως παιδιά μεγαλύτερα που είχαν χάσει τάξεις και είχαν , φλωρέτες , sachs με ελατήρια μπροστά , Zundapp υδρόψυκτα , μιναρέλια , fantic… και ήταν και φτιαγμένα κόκκαλα …. Φέρινγκ ολόσωμα , 125 κυβικά , άστα να πάνε , αγωνιάρικα τα χαν κάνει . Για να λέμε όμως και την αλήθεια , αυτοί , γούσταραν να πετύχουν κανά ακριβό στο δρόμο ( MBX , ER ,RD ,DT , X ) για να το ξεφτιλίσουν , τι να πουν τώρα σε μας με τα σιντόπαπια , δεν είχαμε μοίρα , αν πάντως πετύχαιναν το AR ή το mego ….θα τα χαν φάει με τα πούπουλα . Τέλος πάντων , ωραίο το κλίμα στην παρέα , δεν υπήρχε ένταση και γυρνάει και μου λέει ο τύπος … ωραίο το ‘χεις κάνει το βεσπάκι …. Καλό είναι , δεν λέω αλλά εσύ έχεις AR τι θαυμάζεις απ’ τον ντενεκέ μου , ήταν η απάντηση μου . Σώπα ρε , μου απάντησε , δεν πάει και πολύ καλύτερα , συνέχισε , αν θες πάρτο μια βόλτα . Ωχ ωχ ωχ … ωχ ωχ ωχ , η καρδιά μου πετάρισε και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου …κρατήθηκα όμως ψυχρός απ’ έξω και κινήθηκα προς το μηχανάκι του , ενώ αυτός μου λέει …τα κλειδιά είναι πάνω .

Ανέβηκα πάνω , βλέποντας το τεπόζιτο μ αυτό το υπέροχο ρομβοειδές σχήμα ν απλώνει μπροστά μου και πατώντας και τα δύο μου πόδια κάτω , περίμενα κάποιες στιγμές , μήπως και μου πει …κατέβα κάτω απ’ το μηχανάκι . Άπλωσα το δεξί μου χέρι και γύρισα τον διακόπτη και τα δύο ρολόγια του , έβγαλαν ένα κόκκινο χρώμα … τότε ήταν και η στιγμή που ερωτεύτηκα τα ρολόγια και έκτοτε τους δίνω ιδιαίτερη σημασία . Έβγαλα την μανιβέλα έξω , τοποθέτησα το πόδι μου πάνω και όντας έτοιμος να βάλω δύναμη , ακούω την φωνή του να λέει …σιγά σιγά , δεν θέλει δύναμη . Άφησα απλά το πόδι μου να κατέβει και το μηχανάκι κελάηδησε ! ένοιωθα το μικρό μηχανάκι να χορεύει στα πόδια μου , το κλασσικά για την εποχή ξετάπωτο εξατμισάκι να μου λέει παραμύθια , γλυκά στ’ αυτί και η βελόνα του στροφόμετρου , χόρευε παρδαλά έχοντας μια ελαφρά αρρυθμία των 50-100 στροφών . Έσκυψα μπροστά κι έπεσα στο τιμόνι …. Θεέ μου ! κλιπ όν , ακουμπάω κλιπ ον ! έριξα μια δυο ξερογκαζιές και έβαλα όλα τα δυνατά μου για να το ξεκινήσω , χωρίς να το πατινάρω αλλά και χωρίς να σβήσει . Έφυγε και άπλωσα στο δρόμο …όλα έσβησαν στο μυαλό μου , δεν υπήρχαν κορίτσια , μπάλα , βόλτες …τίποτα , ήταν η απόλυτη ηδονή , ήταν ένα απ’ αυτά τα σοκ ευτυχίας , που συμβαίνουν 5-6 φορές στην ζωή σου και δεν αφήνουν το μυαλό σου να πάει πουθενά , απλά το καθηλώνουν και το αφήνουν σα παγωτό φράουλα που λιώνει στο στόμα Δεκαπενταύγουστο . Δεν πήγαινα στον δρόμο , τον έσκιζα και δεν ήμουν πάνω του πια , ήμουν ο ίδιος ο δρόμος , ήμουν το κέντρο του κόσμου και όλοι έβλεπαν εμένα . Έκανα βόλτα στο κέντρο της πόλης κι από μέσα μου έλεγα , πόση διαφορά μπορεί να έχει απ’ αυτό μια αγωνιστική KR , πόση? Όποτε βόλευε , κατέβαζα ταχύτητες με ξερογκαζιές για να λαδώνει κι αυτό ούρλιαζε λες από ενθουσιασμό . Για τουλάχιστον τρία λεπτά είχα πείσει τον εαυτό μου , πως δεν πρέπει να πάω γρήγορα , πως πρέπει να είμαι προσεκτικός γιατί το μηχανάκι ήταν ξένο και φυσικά αν του έκανα κακό , ακόμα κι αν πουλούσα το βεσπάκι , δεν θα μ έφταναν τα λεφτά να το φτιάξω. Ε ! πόσο ν αντέξω ο δόλιος , μπήκα και σε μια ευθεία που έχουμε , μαγικά και τα χρώματα της νύχτας , σινεμασκόπ τα χρώματα της εφηβείας … μπαίνω και τα δίνω όλα ! Ξεβράκωτο το πήγαινα από πρώτη , το στροφόμετρο λύσσαγε κι εγώ είχα πέσει πάνω στο τεπόζιτο με τα μάτια στα ρολόγια , γόνατα μέσα , αγκώνες μέσα και την ψυχή στα κάγκελα . Άντε και στα μπερδέματα οι αλλαγές και έφτασα στα 80 χιλιόμετρα , αν είχα δρόμο , πιστεύω πως κοντερίσια 100 τα χα αλλά που …και πάμε κατεβάσματα και να ξερογκαζιές και μπιν μπιν μπιν … οκ λοιπόν , με το πρόσωπο της ευτυχίας χαραγμένο βαθιά στην ψυχή μου αλλά με απόλυτη σοβαρότητα και κανονικές ταχύτητες προσέγγισα την παρέα μια και όλα τα ωραία τελειώνουν . Άφησα το μηχανάκι , εκεί ακριβώς που το πήρα , κατέβηκα λεβεντιά και όταν έγινε η κλασσική ερώτηση , πως μου φάνηκε ? γυρνάω αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη σκέψη κι απαντώ «και γαμώ!» … οκ μετά έβαλα κάνα δυο ναι μεν αλλά … 2019 και το θυμάμαι σαν να έγινε , όχι χθες αλλά πριν μια ώρα .

Αλήθεια , έχετε καταλάβει πως δεν υπάρχουν πενηντάρια πια ? Κάποια στιγμή , μόνο η Honda , είχε στον κατάλογο της CB,CD,ST,MB,MBX,MT,MTX, C6V,C12V … εννέα πενηντάρια μόνο στην Honda , ταυτόχρονα στον κατάλογο της , βάλτε σ αυτά όλους τους ιάπωνες από τέσσερα μίνιμουμ , δεκαπέντε μοντέλα η Sachs , μετά Zundapp, Beta ,Guzzi , Fantic , Rizzato , Garelli , Florette …. Οι ανατολικοί με τα Jawa και τα Simson , Tomos απ’ την Γιουγκοσλαβία , οι ισπανοί που έβγαζαν από Cota πενηντάρα , μέχρι το FDT της derbi με brembo και μαρτζόκια . Τι να λέμε …στόλοι από πενηντάρια , αυτόματα , με ταχύτητες , υδρόψυκτα , αερόψυκτα , χωματερά , στρητάδικα , σκούτερ , μοτοποδήλατα, ιαπωνικά , ευρωπαϊκά , τα πάντα όλα . ¨Έναν χρόνο έρευνα αγοράς έπρεπε να κάνεις αν ήθελες να πάρεις πενηντάρι , τόσο πολλά ήταν . Παπιά και καρέλια πάντως , μπορεί να ξέρω πολλούς ανθρώπους που τα πήραν λόγο τιμής αλλά δεν θυμάμαι κανενός απ’ τους πιτσιρικαίους της εποχής να ήταν τ όνειρο του κάποιος τέτοιος καρσιλαμάς .

Σήμερα …όλα σιωπή , Υπάρχουν πολλά πενηντάρια αλλά είναι σκούτερ και παπιά , δεν υπάρχει το πενηντάρι που θα σε στείλει να τον παίζεις σαν σκύλος μπροστά από κάποια βιτρίνα , δεν υπάρχουν μηχανές πενήντα κυβικών πια . Το ιερό δισκοπότηρο του πιτσιρικά σήμερα , αντί για το AR , είναι το στρογγυλοφάναρο … ο εργάτης του χθες , αφού άλλαξε 37 κύλινδρα σε τριάντα χρόνια , φόρεσε μια αλανιάρικη κεφαλή και γύρισε ως ήρωας για να μας κουνάει ψηλά το δάκτυλο . Σημεία των καιρών ? μπαααα , απλά δεν υπάρχει επιλογή .

Τα πενηντάρια τελείωσαν μάλλον , σύντομα θα αντικατασταθούν πλήρως απ’ τα ηλεκτρικά και η βενζίνη θα ξεκινάει απ’ τα 125 κεκ , ενώ παπιά και σκυλιά που κυκλοφορούν , θα τα μαζέψει ο μπόγιας . Ναι , δυστυχώς αυτή είναι η εκτίμηση μου όσο αφοράει τα μελλούμενα. Έχει αλλάξει και το κοινό , δεν ενδιαφέρει καμιά εταιρία να κυκλοφορήσει ένα καλό πενηντάρι γιατί μετά δεν θέλει να πάει τον αναβάτη σ ένα καλό διακόσια ή ένα δίχρονο 125 ή δυόμιση … Τώρα , τα μηχανάκια είναι ακριβά , πολύ ακριβά και η βαθμίδα έχει αλλάξει …. Τώρα πάει απ’ το πενηντάρι Zip , στο Beverly, στο μεγάλο αυτοκίνητο και τέλος ας πάρει και μια R1250GS . Απλό ? απλούστατο !

Ας είναι , άλλωστε βλέπουμε , έχουμε δει και θα δούμε πολύ πιο σημαντικές ανακατατάξεις στον χώρο της μοτοσυκλέτας . Ξέρετε όταν όλα αλλάζουν ,κάποια πράγματα χάνονται οριστικά και τότε είναι οι μνήμες που είναι σημαντικές , η αναφορές .οι εικόνες αλλά και τα ίδια τ αντικείμενα έχουν άλλη σημαντικότητα . Φανταστείτε πόσο ποιο ωραία θα ήταν να μην τα γράφω όλα αυτά αλλά να σας τα λέω σε πρώτο πρόσωπο και μπροστά μου να έχω ένα AR που θα μπορείτε να το αγγίζετε , να κλείνετε τα μάτια και ν ανοίγετε διάπλατα τα ρουθούνια σας , μπας και πιάσουν μια φευγαλέα ανάσα TTS που θ αφήσει την γλύκα του Castrol πάνω στην γλώσσα .