Η Χαμένη των ερυθρόδερμων φυλή …

Άρθρο: Ιωάννης Αλεξανδράκης

Είναι περίεργο το βήμα που μου δίνετε εδώ… μάλλον κι εγώ το χρησιμοποιώ λίγο άτσαλα μια και την μια γράφω ιστορίες μυθοπλασίας, την άλλη εκθέσεις ιδεών, αλλά αυτό που δεν μπορώ ν αποφύγω , είναι η κατάθεση ψυχής . Μεγάλωσα με ιστορίες , άλλες της έζησα , σε κάποιες πρωταγωνίστησα , άλλες όμως , μου της διηγήθηκαν κάτι απίστευτοι μύστες …κάτι οντότητες που είχαν ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης υπόστασης και ακροβατώντας στο νόμιμο και το παράνομο , είχαν υποτάξει την δύναμη και ανήκαν πλέον σε κάτι μυθικά θρυλικό , ήταν τα παιδιά των Απάτσι , οι γητευτές του κεραυνού , οι απέθαντοι της ασφάλτου .

Το «μπούμερανγκ» του Γιάννη Γιοκαρίνη , έχει έναν στοίχο που πάει ως εξής … και με ευχέλαια και με τρισάγια και το πρωί να με ξυπνούν τα γκάζια …. Τα γκάζια , ποια γκάζια ? τι θέλει να μας πει ο συμπαθητικός πιανίστας των εφηβικών μας χρόνων ? Γιατί «η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» , θα μπορούσε πολύ απλά ν απαντήσει ο Τσιλιφόνης μέσα απ’ την κάμερα του αλλά … Θα σας πω εγώ , που πέρασα το δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου σ ένα σπίτι , είκοσι μέτρα από μια μεγάλη έρημη ευθεία . Θα σας πω εγώ , που έβλεπα δύο φορές την ημέρα στην τηλεόραση, το σποτάκι με την μηχανή να διασχίζει τους δρόμους και τα φώτα των σπιτιών ν ανάβουν μια και ο αλήτης με το μηχανάκι …τους ξύπνησε όλους …γιατί ? Σε κάθε παιδικό μου ξημέρωμα αντί για κοκόρια , άκουγα τετρακύλινδρα και δικύλινδρα σε μια ευθεία που απαιτούσε στο τέλος της , όλο το είναι του αναβάτη στα φρένα ώστε να μην βρεθεί στην θάλασσα . Πάνω και κάτω και ξανά και δώστου και κάθε πρωί πριν το σχολείο , πήγαινα να δω της λαστιχές στον δρόμο . Στεκόμουν στην αρχή του δρόμου κι έβλεπα μαύρες γραμμές … της έκανα εικόνα , το έκανα ταινία και την έπαιζα , με χρώμα και ήχο μέχρι το βράδυ στο μυαλό μου . Δεν ήξερα καν πως έμοιαζαν αυτοί οι άνθρωποι , ούτε καν αυτά τα μηχανάκια . Προσπάθησα βράδια πολλά να μείνω μέχρι το ξημέρωμα αλλά … ποτέ δεν κατάφερα , είτε να τους πετύχω , είτε ν αποδράσω απ’ το σπίτι .

Τα πρώτα χρόνια του βίντεο κλαμπ , κάπου στο 1981, πρέπει να είδα σε σπίτι εύπορου συμμαθητή(ένεκα του βίντεο ) το Mad Max κι όλα τα παραπάνω ν αποκτούν μια ποιο πραγματική εικόνα κι έναν λίγο παράξενο τσαμπουκά . Δεν ήταν καλή η επιρροή  γι’ αρχή . Θυμάμαι , έβγαλα την μαγνητοταινία από μια μεγάλη κασέτα και την έδεσα στης δύο πλευρές του δρόμου , παγίδα και καλά τύπου MadMax… το ‘χω ακόμα τύψεις , έριξα έναν άνθρωπο μ ένα CB κάτω…κι αν ήμουν ποιο μαλακισμένο και δεν έβαζα μαγνητοταινία αλλά κάτι γερό …θα είχα καταφέρει να σκοτώσω κάποιον στα έντεκα μου ! δεν θέλω καν να περνάει απ’ το μυαλό μου σήμερα … Ας είναι , πρώτη φορά στην ζωή μου, είδα ινδιάνο το 1983 … Αδερφέ τι στιγμή ! τι να λέμε , το ‘χω σαν να το έζησα χθες … Καλοκαίρι κι είμαι όπως όλα τα παιδιά της επαρχίας , μ ένα φανελάκι και με το μαγιό στο δρόμο ,όπου ουσιαστικά περπατάω για να συναντήσω τους φίλους μου σε μια παραλία της πόλης . Ακούω πίσω μου και στο βάθος , ένα γραααααρρρρρ γραααααρρρ γραααααρρρ , βαρύ κι αλύπητο να φθάνει προς τα μένα . Δεν έμοιαζε καθόλου μ αυτά που άκουγα τα βράδια στο σπίτι , αυτό δεν λυσσούσε , αυτό ανεβοκατέβαινε , ρυθμικά θα έλεγες . Είμαι στην δεξιά πλευρά του δρόμου , γυρνάω και στα δέκα μέτρα πίσω μου , βλέπω μια μηχανή σχεδόν κάθετη στο δρόμο αλλά με το φανάρι της να βλέπει στην ευθεία . Από πίσω καπνοί χαμός και πάνω ένας τύπος ξερακιανός , εικοσιπέντε το πολύ χρόνων , κοντό μαλλί με χαίτη και να φορά ένα κοντό ποδοσφαιρικό σορτσάκι Adidas μια χρυσή καδένα και τίποτα άλλο. Με πέρασε και ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός , το θέαμα αξεπέραστο ! μετρούσε πεζοδρόμια δεξιά αριστερά , η εξάτμιση έβγαζε σπίθες σε κάθε γκαζιά και τα λάστιχα άφηναν μια ελαφριά κάπνα . Ο δρόμος άδειος , δεν υπήρχε ψυχή , μόνο εγώ ήμουν εκεί … αυτός λοιπόν ήταν ο Θόδωρας κι αυτό , ήταν ένα ντεβιλοβισεκιασμένο SUZUKIGS1000 . Το μάτι μου αντέδρασε σαν να έβλεπα για πρώτη φορά τον Ήλιο κι αποφάσισα πως αυτό ήταν , αυτό που ήθελα να κάνω στην ζωή μου . Επαγγελματικός προορισμός να μετράω πεζοδρόμια , το χω στην σκέψη μου σήμερα και γελάω …ναι , μοιάζει αστείο αλλά τότε …

Μπορώ να σας γράφω ώρες αλλά στην ουσία θέλω να σας πω δύο ακόμα μικρά αποσπάσματα απ’ το βιβλίο των ερυθρόδερμων που έχω χαραγμένο στην μνήμη μου . Ξέρετε σ όλες της γειτονιές , σ όλες της πόλης , υπάρχει κάποιος πιλότος που ξεχωρίζει και ο κοινωνικός περίγυρος , θεωρεί πως αν υπήρχαν χρήματα , αν είμασταν μια άλλη χώρα, ο εν προκειμένω οδηγός θα μπορούσε να γίνει πρωταθλητής κόσμου . Δεν νομίζω πως όλα αυτά που λέγαμε έστεκαν αλλά σε κάθε περίπτωση , ήταν αποδεικτικά της οδιγικής ή αν θέλετε ζογκλερικής ποιότητας και αφοβίας κάποιου ανθρώπου . Κέντρο πόλης λοιπόν , μέρα μεσημέρι και στο φανάρι ένα ΚΖ …. Κομπλέ τα πάντα όλα πάνω ,εξάτμιση  devil , εφτάχτυνες campagniolo ,πίσω marzocchi , στραμπιλιασμένο , με τα μπρέμπα του(Θεός ξέρει ποιο ducati τα έκλεγε ) ,κοκωβιό από GS , κομπλέ λέμε … δρόμος πηγμένος , ανάβει φανάρι , φεύγει δύο πατσαβούρια και το μηχανάκι όρθιο …φανάρι και ξανά , δύο πατσαβούρια , όρθιο …καπάκι… σηκώνετε , σηκώνει το μηχανάκι , μανιβελιά , δυο πατσαβούρια , σούζα μέχρι να το χάσει το μάτι , ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα , μετά ελιγμών … την άλλη μέρα , το μηχανάκι , φτιαγμένο , γυαλισμένο , αγρατζούνιστο σαν να μην έπεσε ποτέ … αυτός ήταν ο Κώστας .Τέλος,  1992 , εκτός έδρας ,Έχω αρχίσει από Λιμανάκια … πάω προς τα πέρα με ένα U , καινούριο μηχανάκι , τεχνολογία GP και τέτοια και με κυνηγάει από πίσω ένας τύπος με Ζ1300 δικάβαλος . Κομμάτια λέμε , φτάνουμε πέρα στα μαγαζιά που πάνω απ’ την παραλία είχε τότε ένα φανάρι ( σήμερα δεν ξέρω καν πως είναι εκεί , έχω δεκαετίες να πάω) . Σταματάμε , βλέπω το μηχανάκι , άλλωστε ένα εξακύλινδρο , είναι πάντα εντυπωσιακό … το μηχανάκι λοιπόν, δεν φοράει εμπρός δαγκάνες ! Γουρλώνω τα μάτια και του λέω …ρε φίλε , τόση ώρα άφρενος με κυνηγάς ? και μου απαντάει …βάρος μικρέ , πολύ βάρος … και του απαντάω το απλό … ναι αλλά οι δίσκοι? Και παίρνω στα καπάκια την απάντηση … άσχημο χωρίς , πολύ άδειο λέμε . Εδώ όνομα να σας πω δεν έχω γιατί ποτέ δεν τον γνώρισα αλλά πιστεύω πως είναι πληρέστατη η περιγραφή αυτών θρυλικών ανθρώπων και σίγουρα οι παλαιότεροι ,έχουν κιόλας κάνει μια βαθιά κατάδυση στην ξεχασμένη μνήμη τους .

Παλιά , εδώ στα Χανιά , υπήρχε ένα περίεργο έθιμο πρωτοχρονιάς ….για εφτά οκτώ χρόνια , ίσως και παραπάνω , μετά την αλλαγή του χρόνου , στο κέντρο της πόλης , έφτιαχναν μια νοητή ανθρώπινη αλυσίδα κι ανάμεσα περνούσαν μηχανές που έκαναν ταρζανιές …του RD και του ΧΤ το κάγκελο εν ολίγης . Το 1992 , το έθιμο τελείωνε μια και σωστά πράττοντας η αστυνομία , μάζευε κόσμο … εδώ που τα λέμε , το να περνούν άλογα σ ένα διάδρομο ενάμιση μέτρου από ανθρώπους , δεν το λες και ασφαλές . Μηχανάκια δεν σίμωσαν στο κέντρο παρά μόνο πιτσιρικαίοι που προσπαθούσαν άνευ πολλών αλόγων να διαιωνίσουν το έργο και κατέληγαν στα περιπολικά . Είμασταν εκεί μ ένα φίλο που αργότερα υπηρέτησε στην ομάδα Ζ και βλέπαμε τους σβούρους . Είναι λοιπόν μια παρέα δεκαπεντάρια εμπρός μας και λένε …αν ήταν ο Αλεξαντρόγιαννης τώρα εδώ , θα είχαν να λένε οι μπάτσοι , θα περνούσε στην μία , με το ένα χέρι και σιγά μην τον έπιαναν . Έχω μείνει μαλάκας και ομολογώ συγκινημένος και κολακευμένος όσο ποτέ ! Γυρνάει λοιπόν ο φίλος μου και τους λέει , τον ξέρετε τον Αλεξαντρόγιαννη ? όλα είπαν ναι , μόνο συγγενή που δεν μ έβγαλαν κι ήμουν εκεί , απέναντι τους ! Θα ήταν αδύνατο όμως να με αναγνωρίσουν πεζό μπροστά τους και χωρίς το Husqvarna να τρομοκρατεί τους περαστικούς …. Το όνομα, το πρόσωπο , ο Κώστας , ο Θόδωρας , ο Γιάννης … δεν είναι τίποτα , είναι απλά η επικεφαλίδα μιας ιστορίας , ενός αστικού μύθου που φλερτάρει με το ψέμα όσο με το νόμιμο και με την αλήθεια ,όσο με την παρανομία .

Οκ , εκείνη την βραδιά , δεν συστήθηκα ποτέ στα παιδιά αλλά , καβάλησα το 510 αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα ,πέρασα από εκεί , όπως ακριβώς το περιέγραφαν . Δεν ξέρω σήμερα που είναι , ποια είναι κι αν υπάρχουν αυτά τα εφτά οκτώ δεκαπεντάρια αλλά … στο βάθος του μυαλού τους έχουν την ιστορία … το είπαν και το είδαν . Εγώ…εγώ τι ? συνεχίζω να μετράω γέφυρες … δεν είναι όπως τότε που τρέχαμε  ξημερώματα χειμώνα , άκρανοι , χωρίς μπλούζες για να μην χαλάμε την αεροδυναμική … δεν είναι όπως τότε που ξαπλώναμε κι αλλάζαμε ταχύτητες με το χέρι και πιάναμε ελαφρά την μπροστινή μανέτα ν ανάψει το στοπ να βγάλουμε τον αντίπαλο απ’ την ουρά μας στον αέρα . Είναι όμως ακόμα δρόμοι και προσπαθώ μια και πια επηρεάζω , να είμαι νόμιμος , να τηρώ τον ΚΟΚ , να φοράω σωστά ρούχα να δίνω ένα παράδειγμα σωστό , όμως …το μυαλό μου , ζει μια άλλη πραγματικότητα , βλέπω τον Μανώλη , τον Γιώργο , ψαρωμένους δίπλα μου…. Έχω στο μυαλό μου , τον Αντώνη , που πάντα ωρυόμενος  έλεγε και λέει «έλεος ρε μαλακα μην τα πατινάρεις έτσι τα γαμημένα» , βλέπω στης γέφυρες ανθρώπους , κίνηση …στοιχήματα ,γυναίκες, αστυνομία , φώτα . Θυμάμαι όλους αυτούς που έφυγαν και ξέρεις κάτι , ήταν νέοι και ωραίοι . Ήταν κάτι τύποι που μπορούσαν να κάνουν τα πάντα , που ήξεραν τα πάντα και απλά επέλεξαν , να μην γεράσουν . Βλέπω στο μυαλό μου ωραία πράγματα και ξέρω πως δεν μπορούν ποτέ και δεν θα ήθελα να γυρίσουν … δεν είναι η κίνηση ίδια , δεν είναι οι μηχανές ίδιες αλλά το σημαντικότερο , το θέλω να ζήσω ! έχει αντικατασταθεί με το , θέλω ν αναπνέω για πολλά χρόνια . Να σου πω τι είναι καλύτερο , δεν ξέρω … κακά τα ψέματα όμως, η παρανομία είναι κάτι σαν την αμαρτία , είναι δηλαδή ο καρπός που αν και λάθος , τον θέλεις κολασμένα . Αυτοί λοιπόν οι τύποι , ανδρώθηκαν κάτω απ τα τοτέμ του κεραυνού και ήπιαν το νερό της αιώνιας νιότης …άφοβοι στο θάνατο σαν να μην γεννήθηκαν πότε , μπήκαν στο παλιό ινδιάνικο μονοπάτι , λάτρεψαν αυτούς που έφυγαν και τι κι αν άσπρισαν , κατάφεραν να μην γεράσουν ούτε μία μέρα .