Χριστούγεννα του 70 ( μέρος πρώτο )

Άρθρο: Γιάννης Αλεξάνδρακης
Ο χειμώνας του 70 είχε μπει με της καλύτερες προϋποθέσεις για τον κόσμο … αν και είχαν περάσει μόλις πενήντα χρόνια απ την μεγάλη έξοδο και την καταστροφή, όλα πήγαιναν καλύτερα . Ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν κοντά στο να φτάσει το μισό δισεκατομμύριο , η Γη είχε σχεδόν επανέλθει και οι’’ημίαιμοι ‘’Ο είχαν ενταχθεί στην κοινωνία των ανθρώπων . Τα Χριστούγεννα ήταν ίσως η πλέον αγαπημένη εποχή στον κόσμο αν και λίγοι πραγματικά γνώριζαν τι ακριβώς ή αν πραγματικά γιορτάζουμε κάτι , ήταν βλέπεις μια γιορτή του παλιού κόσμου που λίγα είχαν φυσικά μείνει απ’ αυτόν . Η Κυδώνια σε κάθε περίπτωση, Χριστούγεννα, φορούσε τα πλέον αστραφτερά της ρούχα . Η πόλη , αποτελούμενη από τέσσερεις βασικούς θόλους και μερικούς επιμέρους είχε αρκετή έκταση ώστε τα χρόνια της καταστροφής , υποστήριξε περίπου τους 5000 ανθρώπους ενώ στην συνέχεια συνέβαλε τα μέγιστα στην δημιουργία τον πρώτων υβριδίων και στην κατάργηση της παλιάς κοινωνίας . Οι δρόμοι ήταν οι ίδιοι που χρησιμοποιούσε πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια , ενώ οι εναέριες οδοί αλλά και οι υπερπτήσης μέσα σ αυτήν , είχαν καταργηθεί από τότε . Οι τέσσερεις θόλοι , ήταν φυσικά γεμάτοι με δεκαώροφα κτήρια όπου όπως και σχεδόν παντού στον νέο κόσμο , το ισόγειο εξυπηρετούσε σε χώρους αναψυχής , αθλοπαιδιών , διασκέδασης αλλά φιλοξενούσε και τα λιγοστά καταστήματα . Ο πρώτος όροφος , είχε κοινόχρηστούς χώρους αλλά και ιδιωτικά γραφεία, τεχνικές υπηρεσίες , κατασκευαστικές μικροεπιχειρήσεις , δημόσιες υπηρεσίες και γενικά όποιο επάγγελμα δεν ήθελε βιτρίνα , Στους υπόλοιπους χώρους , εκτός των ταρατσών που ήταν αφιερωμένες στης ήπιες καλλιέργειες , υπήρχαν αποκλειστικά δίχωρα διαμερίσματα , ένα για κάθε ζεύγος του πληθυσμού της πόλης . Μέχρι πρόσφατα και κατά τα 100 χρόνια της απόλυτης υπογεννητικότητας πριν αλλά και μετά την καταστροφή , τα ‘’ημίαιμα’’ παιδιά , που ήταν κατασκεύασμα εργαστηρίου με επεμβάσεις στο DNA από άλλα ορθόποδα ώστε να υπάρξει νέα γενιά αλλά και ξεπεραστεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας , ‘’γεννιόταν’’ αλλά και μεγάλωναν στο κτήριο 6 του θόλου 3 . Σήμερα , οι κάποιες , ελάχιστες γεννήσεις που σιγά σιγά ξανά έχουμε , μεγαλώνουν με τους γονείς τους σε ειδικά διαμορφωμένα τρίχωρα διαμερίσματα στο ίδιο κτήριο . Περιμετρικά φυσικά των κεντρικών μεγάλων θόλων , υπήρξαν οι ‘’αγροτικοί’’ μικρότεροι θόλοι ,όπου μετά τα χρόνια της καταστροφής , είχαν αναλάβει την καλλιέργεια και την κτηνοτροφία για την σίτιση του πληθυσμού . Οι λίγοι άνθρωποι , τεχνικοί καλλιέργειας κυρίως αλλά και κτηνοτρόφοι που έζησαν εκεί , ήταν εύκολο να τους ξεχωρίσεις εξ αιτίας του μελαχρινού δέρματος που είχαν αποκτήσει κατά την μόνιμη έκθεση τους , σε τεχνικό φως ήλιου αλλά και της καλύτερης σωματικής δομής που τους χάρισε η χειρωνακτική εργασία αλλά και η καλύτερη σίτιση . Σήμερα όλα ανήκουν στο παρελθόν , κοντινό βέβαια αλλά … παρελθόν . Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι όμως, που εκμεταλλεύτηκαν την επαναφορά του περιβάλλοντος και βγήκαν απ’ τους θόλους στην ύπαιθρο για να ζήσουν . Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο , μια και απ’ την εποχή της καταστροφής , η ύπαιθρος ήταν γεμάτη με απόκληρους , αποτυχημένα υβρίδια αλλά και εγκληματίες που προσπαθούσαν να επιβιώσουν καταληστεύοντας πρώτες ύλες , τροφή και τεχνολογία στο αχανές οδικό χερσαίο και εναέριο δίκτυό . Η εγκληματικότητα βέβαια έξω απ’ τους θόλους έχει πια πέσει πολύ αλλά η Κυδώνια παρέμενε μια όχι βιομηχανική πόλη με εισαγωγές πολλών πραγμάτων αλλά και εξαγωγές τροφής και κάποιον μικροπραγμάτων .

Κατά την συνθήκη του 2450 και δεδομένου της επανεμφάνισης του Ήλιου κάθε άλλη μορφή ενέργειας για την παραγωγή ρεύματος καταργήθηκε . Τα αιολικά αλλά και υδάτινά πάρκα , είχα δημιουργήσει τεράστιες καταστροφές στην πανίδα και την χλωρίδα , οπότε μ εξαίρεση της μικρών εκτάσεων παραδοσιακές χρήσης , καταργήθηκαν , ενώ πολλά χρόνια πριν είχε καταργηθεί η οποιαδήποτε παραγωγή ενέργειας μέσο καύσης , ξύλων , λιγνίτη , ανθράκων ή απορριμμάτων . Τα οχήματα , τα οποία φυσικά ήταν πολύ σημαντικά ένεκα της αραιής πλέον κατοίκησης του πλανήτη , μπορούσαν να κινηθούν μόνο σε χερσαίο ή υδάτινο δίκτυο και μόνο με πυρηνική ενέργεια η οποία ξεπερνούσε μακράν σε διάρκεια ζωής το όχημα ενώ το προϊόν καύσης της , εκτοξεύονταν σε μαύρες τρύπες που είχαν δημιουργηθεί ειδικά γι’ αυτό . Έτσι τ αντιβαριτικά οχήματα είχαν περάσει πια στην ιστορία , ενώ οι υπερβολικά ρυπογόνοι κινητήρες τους , είχαν οριστικά σιγήσει .

Ο Αρντούρ κατασκευάστηκε για την τήρηση της τάξης μέσα κι έξω απ τους θόλους αλλά ο γενετικός του προγραμματισμός δεν πήγε και τόσο καλά μια και δεν ήταν στείρο όπως θα έπρεπε αλλά γόνιμο δείγμα . Έτσι το βάρους 150 κιλών ψηλό του σώμα , είχε εκτός της μεγάλης σωματοδομής , άγριες γωνίες , έντονο προγναθισμό , προφανείς κυνόδοντες , μεγάλα κόκκινα μάτια και έντονα ανοιχτά ρουθούνια . Φυσικά γεννήθηκε στο κτήριο έξι του τρίτου θόλου αλλά δεν υπηρέτησε ως όργανο της τάξης από φόβο μήπως και μεταφέρει το γονίδια του σε άλλο ποιο ανθρώπινο υβρίδιο , όμως και ένεκα της ανάγκης για εργατικά και μάλιστα τεράστια χέρια δεν εκτελέστηκε και παρέμεινε στους περιφερειακούς θόλους ως εργάτης . Ατίθασο παιδί και με πολλά προβλήματα μια και το προφανές έντονο γονιδίωμα μεγάλου ορθρόποδου που χρησιμοποιήθηκε κατά την κατασκευή του , επηρέασε έντονα , εκτός του παρουσιαστικού του , την ομιλία και τα βασικά ένστικτα του . Παρ αυτά , περπατούσε εντελώς όρθιος , ήταν με το παραπάνω έξυπνος και τα χέρια του μ εξαίρεση τις μικροδουλειές , μπορούσαν να φτιάξουν αρκετά πράγματα . Τ αφεντικά του στους θόλους τον γούσταραν και χαϊδευτικά όλοι τον φώναζαν , Ούγκα . Στον Ούγκα , άρεσε πολύ να βγαίνει να βγαίνει έξω , όχι τώρα που όλα ήταν ποιο εύκολα αλλά και παλιότερα , η κατασκευή βλέπεις αλλά και τα ένστικτα του , δεν επέτρεπαν παρά ψήγματα φόβου κι αυτά μόνο αν άνοιγε η Γη και τον κατάπινε σ ένα ποτάμι από καυτή λάβα . Ο Ούγκα είχε μια Meguro KOKKINAFEGARIA H3R ! ήταν μια εκπληκτική και μοναδική μοτοσυκλέτα … ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα με ρόδες που κυκλοφόρησε στον νέο κόσμο . Είχε κάποια προβλήματα με τον αντιδραστήρα της μια και ήταν απ’ τους πρώτους που μπήκαν σε μοτοσυκλέτα αλλά αν ήθελε και όποτε ήθελε , θα μπορούσε να την πουλήσει παίρνοντας πραγματικά πολλά χρήματα . Έχοντας πλέον απαγορευτεί όλα τα δίκτια και οι ακτινοβολίες , τα αρχεία αυτού που οι παλιοί ονόμαζαν ιντερνέτ , είχαν κρατηθεί σε δημόσιες βιβλιοθήκες . Επηρεασμένη απ’ αυτά τα παλιά αρχεία μοτοσυκλετών και ένα παλιό show με μηχανές η μεγάλη Meguro ονόμασε έτσι την πρώτη δίκυκλη μοτοσυκλέτα της . Η μοτοσυκλέτα είχε προηγμένης μορφής BWR14 αντιδραστήρα νερού , δυνατότητα χρήσης fuel pins ακόμα και κοινού ουρανίου , τριπλή θωράκιση και ατελείωτες επιλογές αυξομειώσεων ελεγχόμενης σχάσης με περιστροφή του δεξιού χεριού στο τιμόνι . Η απόκριση της τουρμπίνας στην παραγωγή νερού ήταν άμεση ενώ η απώλεια νερού κατά την ανακύκλωση μετά την ατμοποίηση του , ήταν στα 10ml στα 2 χρόνια λειτουργίας . Οπτικά διέθετε σύστημα διεύθυνσης που αν και με υδραυλική κίνηση και αισθητήρες κλήσης , μιμούταν αυτά των πρώτων δίκυκλων μοτοσυκλετών . Οι αναρτήσεις ήταν αέρα και οι τροχοί έδραζαν σε περίγυρα ρουλεμάν τα οποία κινούταν πάνω σε ράγες . Η μοτοσυκλέτα έβγαινε σε ένα πολυμορφικό χρώμα το οποίο γυρνούσε σε ένα βαθύ κόκκινο μόλις έπεφτε το σκοτάδι . Γύρω απ’ την τουρμπίνα είχε κουστούμι που θύμιζε κατασκευές του πολύ παρελθόντος και αυτό γίνονταν ποιο έντονο καθώς εμπρός απ’ την σέλα υπήρχε κάτι σαν αυτό που πολύ παλιά έλεγαν ντεπόζιτο βενζίνης και σήμερα ανοίγοντας το πάνω μέρος του , φιλοξενούσε τον πίνακα συντήρησης του αντιδραστήρα . Οι ποιο σύγχρονες μοτοσυκλέτες είχαν πολύ ποιο προηγμένους αντιδραστήρες , τύπου BWX όπου χρησιμοποιούσαν τουρμπίνιο . Το τουρμπίνιο ήταν ένα νέο υλικό εισαγωγής απ’ τον πλανήτη του Ιλίγγου που δεν υπήρχε στον γήινο περιοδικό πίνακα , δεν είχαν εξελιχθεί τόσο οι αντιδραστήρες πάνω του κι έτσι ήταν σχετικά μειωμένης απόδοσης αλλά είχε μηδενικό κατάλοιπο καύσης . Ο Ούγκα γούσταρε την H3R του και δεν είχε σκοπό να την εγκαταλείψει εξ αιτίας των πιέσεων για την παρωχημένη τεχνολογία της .

Φυσικά όλα τα οχήματα πέρα από κάποια εγκεκριμένα κρατικά , δεν ήταν επιτρεπτό να κυκλοφορούν στους κεντρικούς θόλους της Κυδώνιας αλλά και όλων των πόλεων . Έξω από αυτούς κανένας δεν έλεγχε την κίνηση των οχημάτων , απλά , σε ελεγχόμενες περιοχές και περιοδικά σε μη ελεγχόμενες , ομάδες αστυφυλάκων προσπαθούσαν να βρουν και να καταστρέψουν οχήματα που ρυπαίνουν . Ο Ούγκα ήταν παντού , αγαπούσε να φεύγει πολλές φορές και πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά , ήθελε να βλέπει την μηχανή του σε διάφορα μέρη … είχε χιλιάδες φωτογραφίες με το H3R με διάφορα μέρη ως φόντο …. Με φόντο την Πέρα θάλασσα μανιασμένη και τους γλάρους να κρώζουν πετώντας … μέσα στο κατεστραμμένο διοικητήριο της πέρα πόλης και τα νερά της βροχής να στάζουν ….είχε ακόμα και μια στην Μεγάλη άμμο , την μέρα που άνοιξε ξανά για το κοινό η παραλία !!! εκπληκτική φωτογραφία … πρέπει να την τραβούσε τουλάχιστον 10 λεπτά , διότι αν την δεις , περνάν από μπροστά χιλιάδες γυναίκες , αν την ακουμπήσεις καίει απ’ τον ήλιο της ημέρας κι αν την βάλεις στο στόμα σου , νοιώθεις την αλμύρα . Όλοι οι άνθρωποι της πόλης αλλά και οι έξω , τον ήξεραν με την μηχανή ως αναπόσπαστο κομμάτι του…ήταν το αγαπημένο τους τέρας ,όμως , παρά την κτηνώδη δύναμη του , ποτέ δεν πείραξε κανένα κι αντίθετα έκανε πολλές αγγαρείες σε πολλούς … έξω δε από την πόλη στις μικρές παροικίες αποτυχημένων μεταλλάξεων τον λάτρευαν ! ήταν βλέπεις ο μόνος , που μπορούσε να περάσει αλώβητος τις επικίνδυνες ζώνες πηγαίνοντας τους τον ορό 37Β για να τους κρατήσει στην ζωή . Ο 37Β ήταν ένας ορός που ανακαλύφθηκε λίγα χρόνια μετά την αποτυχία των πρώτων υβριδίων, αναπλήρωνε τις ορμονικές ανάγκες και βοηθούσε την κυτταρική ανάπλαση ώστε να κρατά εν ζωή και πλήρη λειτουργικότητα τα «λάθη» . Τα «λάθη» , δεν ήταν σαν τον Ούγκα , 150 κιλά , τερατώδους δυνάμεως και με απλές παραμορφώσεις προς την εικόνα του ορθόποδου , ήταν πλάσματα που ήταν αδύνατο λόγω εικόνας να ζήσουν στην πόλη … ήταν μπαμπουίνοι με ανθρώπινη φωνή , ήταν άνθρωποι , που δεν μπορούσαν να μιλήσουν αλλά φώναζαν σα μαϊμούδες και δεν έφταναν αυτά , είχαν και προβλήματα που μόνο ο 37Β μπορούσε να λύσει . Τα δύσκολα χρόνια , οι συμμορίες έξω απ’ τους θόλους τους κυνηγούσαν και τους έτρωγαν , έτσι για ν αμυνθούν είχαν γίνει κι ίδιοι κάποιου τύπου συμμορία .Μπορεί αρκετές φορές η Κυδώνια να είχε στείλει αστυφύλακες για την προστασία τους αλλά τα τελευταία χρόνια ο 37Β έγινε μήλο της Έριδος για τα «λάθη» αλλά και τους συμμορίτες που προσπαθούσαν να το κλέψουν και να το επαναπροωθήσουν σε πιο εγκαταλειμμένους υβριδικούς άλλων πόλεων για μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη .

Εκείνη την νύχτα ο Ούγκα πήγε μια βόλτα στους θόλους , ο ίδιος έμενε στο θόλο καλλιέργειας 11 όπου και δούλευε οπότε το κέντρο της πόλης ήταν σε κάθε περίπτωση κάτι ποιο εορταστικό . Του άρεσε ο θόλος 2 που είχε πολλά μαγαζιά και η συντεχνία του κτηρίου έκανε το καλύτερο στόλισμα . Η πόλη ήταν υπέροχη ! και οι τέσσερεις θόλοι έκαναν προβολή αστροφεγγιάς και ήταν τόσο ωραίο … οι πολύ μεγάλοι σε ηλικία , δεν αγαπούσαν της προβολές στους θόλους διότι τους θύμιζαν της μέρες που δεν έβλεπες Ήλιο αλλά για όλους τους άλλους ήταν μαγική εικόνα . Ο Ούγκα είχε αφήσει την μηχανή στον τελευταίο μικρό θόλο ( ώστε να την προσέχει ο Αρντάν , που ήταν φίλος του και δούλευε εκεί) και περπατούσε ανάμεσα χαιρετώντας γνωστούς και φίλους ανάμεσα στα κτήρια 1 και 3 …. Ξεχώρισε απ’ όλο το πλήθος ένεκα τους ύψους του αλλά ακόμα ποιο πολύ ξεχώριζε ο ύψους τεσσάρων μέτρων χοντρούλης γεράκος που ντυμένος στα κόκκινα , χαιρετάει και κάνει ο! ο! ο! . Για την Κυδώνια αλλά και για τον Ούγκα , η τεράστια αυτή κούκλα σημαίνει Χριστούγεννα …. Βέβαια , μόνο οι πολλοί μορφωμένοι ξέρουν ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την ιστορία του Εμπένιζερ Σκρούτζ και των τριών φαντασμάτων , τούτο διότι υπάρχει σε βιβλίο στην κεντρική βιβλιοθήκη αλλά … κανείς δεν ξέρει τι είναι ο γεράκος με τα κόκκινα και τι σχέση έχει με τον Σκρούτζ … εκτός κι αν είναι το φάντασμα των τωρινών Χριστουγέννων . Ο δρόμος ήταν γεμάτος με μουσικούς , όπου πληρώνονταν απ’ τα καταστήματα και έπαιζαν γελαστοί χαρούμενες μελωδίες . Ακριβώς δίπλα απ’ την κούκλα ήταν ένα μαγαζί με παιχνίδια … είχε λιγοστά χρήματα μια και σχεδόν όλος ο μισθός του πάει στην μηχανή αλλά πάντα έβαζε πέντε χουάν απ’ τον μισθό του στην άκρη για αυτήν την ετήσια επίσκεψη στο παιχνιδάδικο . Ήθελε να πάρει δέντρο και καινούρια στολίδια για τα παιδιά στο θόλο 11 που ζούσε αλλά και μερικά παιχνίδια … ίσως τα χρήματα του να μην έφταναν για να πάρει από ένα καλό δώρο και στα τρία αλλά θα διάλεγε το σωστό και θα τους έδινε μεγάλη χαρά . Μπήκε μέσα !!!!! 100 τετραγωνικά μαγαζί και τι ωραίο ! είχε τόσα φώτα και ήταν γεμάτο ασφυκτικά με παιχνίδια ! και τι παιχνίδια !!! αστρόπλοια , δορυφόροι , διαστημικοί σταθμοί , κούκλες υβριδίων , δεινόσαυροι , κιθάρες , θιαμπόλια και πολεμικά καράβια του παλιού καιρού …. Στο βάθος στην γωνία ήταν μια κοπέλα που διάβαζε κάποιο παραμύθι σε πέντε έξι παιδάκια … ήταν τόσο μαγική η εικόνα που δεν άντεξε να μην πλησιάσει . Πλησίασε και κάθισε κι αυτός οκλαδόν πίσω απ’ το τελευταίο παιδάκι … ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα γόνατα του , πρόταξε το στήθος του και σαν υπνωτισμένος άκουγε την γλυκιά φωνή της κοκκινομάλλας που ακόμα δεν είχε σηκώσει κεφάλι απ’ το βιβλίο της . Ήταν μαγική στιγμή αλλά κατά την αφήγηση η κοπέλα σήκωσε το κεφάλι προς το κοινό της … την είδε για πρώτη φορά ,ήταν τόσο όμορφη ! είχε όμορφα πράσινα μάτια που άνοιγε το χρώμα τους όταν τα κόκκινα μαλλιά της πήγαιναν πίσω , είχε μια όμορφη ίσια μυτούλα με γλυκά κόκκινα λεπτά καλοσχηματισμένα χείλη και μια ελαφριά ανοικτόχρωμη τριχοφυΐα στα ζυγωματικά της ! Αυτή όμως , περιμένοντας να δει τα παιδάκια , είδε τον Ούγκα με τους κάτω κυνόδοντες και ένεκα του προγναθισμού να πετάν προς τα πάνω … τρόμαξε και αφήνοντας μια μικρή κραυγή , έτρεξε να βάλει το χέρι της μπροστά στο στόμα . Αυτοστιγμής τα παιδάκια γύρισαν προς το μέρος του χωρίς να ανησυχούν , ενώ το ένα έπεσε στην αγκαλιά του , φωνάζοντας Ούγκαααααα!!!! Η αρχική τρομάρα της κοπέλας , γύρισε σε γέλιο και τα τριχωτά μαγουλά της , κοκκίνησαν από ντροπή . Υπήρξε αμηχανία και ο Ούγκα γελώντας αποσύρθηκε και συνέχισε να ψάχνει τα ιδανικά δώρα για τα τρία παιδιά του θόλου . Πήρε από ένα συναρμολογούμενο ρομπότ για κάθε παιδί , αυτά θα μπορούσαν να το συναρμολογήσουν όπως ήθελαν κι αυτό με την σειρά του , θα μπορούσε να παίξει μαζί τους πολλά παιχνίδια . Διάλεξε ένα δέντρο σχεδόν στο ύψος του στολισμένο με τα νοστιμότερα ζαχαρωτά της πόλης και ένα ζαχαρωτό να πάει αύριο στον Γκόγια , όλα μαζί έκαναν 60 χουάν , οπότε θα του έμεναν κι αλλά δέκα απ’ αυτά που είχε μαζέψει , Σταμάτησε στο ταμείο περιμένοντας να πληρώσει αλλά αιφνιδιάστηκε όταν η κοπέλα στάθηκε δίπλα του και κρατώντας το βιβλίο στο στήθος της , του λέει …. Γεια , είμαι η Σοράγια …. Στα χειρότερα του τον πέτυχε , τα μάτια του ένεκα του DNA από γορίλα που είχε μέσα του , ήταν εντελώς μπροστά και με τέτοιους κυνόδοντες η ομιλία δεν ήταν το φόρτε του…απόλυτος αιφνιδιασμός … όμως , μαζεύτηκε , χαμογέλασε , έκανε νεύμα με το κεφάλι και αποχώρησε γρήγορα . Θα έλεγα πως ίδρωσε και φοβήθηκε τόσο όσο δεν είχε φοβηθεί ποτέ του , οπότε η μηχανή του ήταν μονόδρομος . Φόρτωσε τότε τα πακέτα πίσω , έβαλε και το δέντρο μπροστά του και έφυγε άτσαλα και γρήγορα για τον θόλο 11 που όσο κι αν προσπάθησαν τα παιδιά κρατήθηκε και δεν τους έδωσε τα δώρα ακόμα , άλλωστε ήταν πολύ χωρίς , την άλλη εβδομάδα θα έστηνε το δέντρο με τα γλυκά και στην αλλαγή του χρόνου , θα τους έδινε τα ρομπότ . Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς του είχε συμβεί αλλά προσπαθούσε να ηρεμίσει μια και ήξερε πως δεν έπρεπε καν να σκεφτεί πως μπορεί να συνάψει σχέση με ένα τόσο τέλειο άνθρωπο . Δεν άργησε να βάλει τα υπερθερμικά του ρούχα και να βγάλει την μοτοσυκλέτα έξω απ τους θόλους . Οδήγησε στους παλιούς δρόμους και το μόνο που άκουγε ήταν το γλυκό της τουρμπίνας φύσημα , ο αέρας όσο κρύος κι αν ήταν , δεν μπορούσε να του πάρει την εικόνα της και την αίσθηση της μυρωδιάς που άφηνε στον χώρο . Η βραδιά ήταν άσχημη , μπορεί να μην χιόνιζε , ούτε καν να έβρεχε αλλά το φεγγάρι ήταν λίγο και κρυμμένο πίσω απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό , όμως αυτός τα ένοιωθε όλα ωραία κι ανυπομονούσε να πάει στο τέλος του δρόμου , ν αφήσει το μηχανάκι εκεί , κάτω απ’ τα άστρα και να θαυμάζει για ώρες το υπέροχο κόκκινο που έπαιρνε της νύκτες . Τελικά δεν σταμάτησε εκεί , οδήγησε ώρα και πήγε στον πρώτο καταυλισμό με «λάθη» . Προτίμησε να κάτσει εκεί με όλους αυτούς που τους θεωρούσε δικούς του «ανθρώπους» , εκεί δεν θα ντρεπόταν να μιλήσει και σίγουρα θα υπήρχε άφθονο και δωρεάν γκράτς που το φτιάχνουν για χρήση και εμπόριο στα αποστακτήρια τους από φραγκόσυκα . Άφησε λοιπόν την μηχανή στην μέση της μοναδικής πλατείας του οικισμού και άραξε στην παράγκα που ονόμαζαν διασκεδαστήριο … τέτοια η θέση του , που να πιει αρακτα 3-4 γκρατς και να θαυμάζει όπως πάντα την μηχανή . Έτσι όπως την έβλεπε , του άρεσε και για πέντε λεπτά την έβγαλε μια φωτογραφία , ήταν μια ωραία φωτογραφία μια και τα χρώματα της άλλαζαν συνεχώς εξ αιτίας των σύννεφων που περνούσαν απ’ το λιγοστό Φεγγάρι . Τι συμβαίνει Ardur ρώτησε ο μπάρμαν μια κι εκεί δεν ήταν ο Ούγκα αλλά ο Αρντουρ … τίποτα αποκρίθηκε και συνέχισε να πίνει το γκράτς του αλλά το ένα έφερε το άλλο και το άλλο το άλλο και έτσι το στόμα άνοιξε κι άρχισε να μιλάει στον μπάρμαν για το κορίτσι με τα παραμύθια . Εκεί και έμαθε πως η Σοράγια είχε πάει κι εκεί και είχε διαβάσει και στα εκεί ελάχιστα παιδιά παραμύθια … όμως ο μπάρμαν στάθηκε αυστηρός και του είπε πως αρκετά ήπιε και ήρθε η ώρα επιτέλους να καβαλήσει την «γριά» του και να πάνε στο σπίτι , το H3R είχε βέβαια αισθητήρες κλήσης αλλά δεν θα βοηθούσαν και πολύ αν τον έπαιρνε ο ύπνος και το έριχνε σε κάποιο γκρεμνό ή κάποιον τοίχο .

Την επόμενη μέρα δεν θα δούλευε οπότε είχε αποφασίσει να πάει σ έναν σχετικά μακρινό και επικίνδυνο οικισμό για να τους πάει τα αναγκαία 37Β . Είχε πάει την μηχανή πάλι στον τελευταίο μικρό θόλο όπου φυσικά την πρόσεχε ο φίλος του ο Αρνταν και πήγε στο κτήριο έξι του θόλου τρία όπου θα έπαιρνε τον ορό . Στο κτήριο ήταν πολύ καλοδεχούμενος , όχι μόνο εξ αιτίας αυτού που έκανε αλλά γιατί κι εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε . Η Μάτι που του έδωσε το κουτί με τα 37Β ήταν ότι κοντινότερο σε μάνα του και πάντα τον αποκαλούσε «γιέ μου» και τον αποχαιρετούσε μ ένα φιλί . Αλλαγμένο σε βλέπω σήμερα γιε μου , τι συνέβη , τον ρώτησε … τίποτα το ιδιαίτερο , να πήγα στον οικισμό 3 και ήπια λίγο παραπάνω γκρατς … να μην το πίνεις αυτό το πράγμα γιε μου , το φτιάχνουν σε ντενεκέδες και είναι τόσο δυνατό που μπορεί να ξαπλώσει έναν τόσο μεγάλο και γερό άνδρα όπως εσύ … θα προσέχω δεν είμαι και μικρό παιδί … Έλα αγόρι μου , καλό ταξίδι να χεις κι όταν γυρίσεις να στείλεις τον Αρνταν να μου το πει , άκουσα πως κυκλοφορούν στους οικισμούς και κάτι «επαναστατημένοι» νέοι και μοιράζουν δώρα , γλυκά και τρόφιμα μακράς διάρκειας , πρόσεχε μην τους περάσεις για συμμορίτες και τους κάνεις κακό, είναι καλά παιδιά , στην ηλικία σου … Κάπου εκεί ο Ούγκα , άφησε τους κεντρικούς θόλους , πήρε την μηχανή του και ξεχύθηκε στην χειμωνιάτικη ύπαιθρο για να διανύσει τα 300 σχεδόν χιλιόμετρα που τον χώριζαν απ’ τον οικισμό 11 . Για τους ακτιβιστές , δεν τον ένοιαζε καθόλου μια και είχε συνηθίσει να τους βλέπει ακόμα και στα ποιο επικίνδυνα μέρη … βλέπεις , οι ποιο πολλοί ήταν επιστήμονες , προσπαθούσαν να βρουν χαμένα ζώα και να τ αναστήσουν , ξεχασμένους σπόρους , ψάρια , πουλιά …άλλοι πάλι φύτευαν ή προσπαθούσαν να σώσουν δέντρα , γενικά ζούσαν επικίνδυνα και σίγουρα χρωστούσαμε πολλά σ αυτούς . Οδηγούσε την H3R στον κρύο καιρό και η μόνη σκέψη αν και προσπαθούσε για το αντίθετο , ήταν η Σοράγια , δεν μπορούσε να την βγάλει απ’ το μυαλό του και μάλλον ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθε ερωτευμένος . Στα 150 χιλιόμετρα συνάντησε συμμορίτες , σταμάτησε αλλά δεν χρειάστηκε ,όπως συνήθως να τραβήξει όπλο , οι συμμορίτες ήξεραν πως τα παλιά ακτινοβόλα τους θα έπρεπε να τον χτυπήσουν πάνω από είκοσι φορές για να πέσει κάτω και θα ήταν επιτυχία να προλάβουν να τον χτυπήσουν μία . Είχαν μοτοσυκλέτες νέας τεχνολογίας με αντιδραστήρες τύπου BWX κατασκευής Henderson ή Brough αλλά και παλιές αντιβαριτικές μοτοσυκλέτες , μαγνητικής αλλά και ηλεκτρικής τεχνολογίας που κρατώντας της σε μακρινές και κακόφημες περιοχές, είχαν γλυτώσει την κατάσχεση .Σχετικά με της αντιβαριτικές , ήταν σίγουρα αργές μοτοσυκλέτες αλλά η δυνατότητα τους να κινούνται χωρίς εδαφική επαφή , της έκανε κατάλληλες για παρατήρηση αλλά και κυνήγι ανθρώπων . Ο Ούγκα σταμάτησε κι έκανε νεύμα με το κεφάλι του , κάνοντας ξεκάθαρο πως δεν πήγε εκεί για φασαρία αλλά και πως όλοι τους , είναι εύκολη λεία γι’ αυτόν . Ο αρχηγός τους σήκωσε το χέρι χαιρετώντας και του είπε ..όλα καλά Αρντούρ , δεν ψάχνουμε φασαρίες …. Ελπίζω να μην έχετε πειράξει κανένα τους αποκρίθηκε και πήρε την απάντηση … δεν τα κάνουμε ποια αυτά . Ούτε λεπτό δεν πήρε η όλη σκηνή , ο Ούγκα συνέχισε τον δρόμο του για τον οικισμό 11 και οι συμμορίτες έφυγαν προς αναζήτηση λιγότερο θανατηφόρας λείας . Με όλη του την ησυχία και σε λιγότερο από δύο ώρες , ήταν εμπρός απ’ την πύλη του οικισμού 11 . Σταμάτησε μερικά μέτρα πριν απ’ την ανοιχτή πύλη αλλά παρ όλη την σχετική φυσικότητα που έδειχνε το σύμπλεγμα , τον ξένισε το γεγονός πως δεν υπήρχε ο καθιερωμένος παρατηρητής στο ψηλότερο σημείο του οικισμού . Αν και όλα έμοιαζαν φυσιολογικά , πέρασε την πύλη πολύ αργά και προσεκτικά , Οι καμιά πενηνταριά ζωές του οικισμού , έμοιαζαν να είναι σε μια κανονικότητά και ο «αρχηγός» έσπευσε να τον υποδεχτεί και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για το κουτί με τους 37Β που έφερνε . Γειά σου Αρντούρ ! να σε καλά , έχουμε μερικούς αρρώστους που τον έχουν ανάγκη , ανάμεσα τους κι ο μικρός Γκόγια που θέλει να γίνει μηχανόβιος σαν κι εσένα …. ο Αρντούρ ,ήξερε πως ο Γκόγια δεν θ ανέβαινε ποτέ σε μηχανή διότι η επιδεξιότητα στα χέρια του , ήταν ανάλογη μ αυτήν που είχε ο ίδιος στην ομιλία . Μπήκε στο θάλαμο με τους ασθενείς και σήκωσε το χέρι γελαστός , ενώ όλοι μέσα του αποκρίθηκαν , κατευθύνθηκε όμως στον μικρό Γκόγια που βλέποντας τον υστερίασε απ’ την χαρά του . Έβαλε όλη του την δύναμη για να αρθρώσει σωστά και βροντόφωνα λέει … έ μα άμα είσαι άρρωστος πως θα καβαλήσεις μηχανάκι μικρέ ? και ευθείς αμέσως έβγαλε ένα υπέροχο μηχανάκι από κρυσταλλικό μέλι και λεπτομέρειες από σοκολάτα που του είχε πάρει χθες απ’ τα μαγαζιά ! Ο μικρός έπιασε το μηχανάκι με τ άγαρμπα χέρια του και άρχισε να το κάνει φανταστικές βόλτες στον αέρα , μιμούμενος τον ήχο της τουρμπίνας . Το κορμάκι του έτρεμε ολόκληρο και φώναζε … δεν θα το φάω ποτέ , δεν θα το φάω ποτέ . Μάζεψε πάλι όλη του την δύναμη ο Αρντούρ και είπε με την βροντερή φωνή του … Να το φας για να δυναμώσεις να σε κάνω μόλις ξανά έρθω , βόλτα με την γριά ! και γύρισε κινούμενος προς το γραφείο για να παραδώσει τους ορούς . Μπήκε μέσα κι έδωσε τους ορούς ενώ έκανε την ερώτηση σχετικά με το γιατί δεν είχε παρατηρητή στον οικισμό ενώ η πόρτα είναι ανοιχτή . Δεν υπάρχει λόγος Αρντούρ , του αποκρίθηκε ο αρχηγός …λίγες μόνο ώρες πριν δεχτήκαμε επίθεση . Μα γιατί δεν έχετε κάτι να σας πάρουν ? Πήραν δύο για όμηρους αλλά ήταν εδώ ένα φορτηγό με ακτιβιστές κι είχαν φέρει τρόφιμα, δυστυχώς, πήραν τα τρόφιμα κι αυτούς μαζί , πιστεύω πως θα κρατήσουν τα τρόφιμα και θα αφήσουν να φύγουν κι αυτούς αλλά και τους δικούς μας, δεν θα ήταν λογικό να ζητήσουν λύτρα και ν αναγκάσουν την Κυδώνια να στείλει αστυφύλακες …. Έχεις δίκιο αποκρίθηκε και ξεκίνησε να φεύγει λέγοντας , θα έχω το νου μου μήπως τους δω φεύγοντας , θα κάνω και κανένα κύκλο . Η σιλουέτα του Ούγκα με τα κολλητά υπερθερμικά ρούχα , τα δυο πιστόλια πλάσματος , να κρέμονται χιαστά και την τεράστια μυϊκή του δομή , μπορεί να ήταν εντυπωσιακή αλλά δεν θα την έλεγες …ήρεμη . Πριν φύγει , πέρασε απ’ το μπαρ να πιει ένα γκρατς ή μάλλον καλύτερα 2-3 ίσως και τέσσερα γκρατς . Άφησε κατά την συνήθεια του την γριά στην μέση της πλατείας για να την βλέπει και έκατσε στην κατάλληλη θέση ν απολαύσει το ποτό και την ομορφιά της . Παραδίπλα του , κάποιοι μιλούσαν για την επίθεση που δέχτηκαν οι ακτιβιστές και μετά από λίγο το πράγμα στην εκεί παρέα , έγινε ποιο ενδιαφέρον καθώς κάποιος είχε τραβήξει μια φωτογραφία . Η φωτογραφία δεν ήταν απ’ την επίθεση αλλά πριν και εικόνιζε ουσιαστικά τους ακτιβιστές . Η εικόνα κι ο ήχος της φωτογραφίας κρατούσε για περίπου δεκαπέντε δευτερόλεπτα και προς το τέλος είχε μια μικροκαμωμένη φιγούρα να μπαίνει στον θάλαμο νοσηλείας και κάπου ακούγονταν κάποιος να φωνάζει ,Σοράγια. Συνηθισμένο τ όνομα και η φιγούρα στο βάθος της φώτο έδειχνε να το ακούει κοντοστάθηκε αλλά συνέχισε την πορεία της . Βγήκε απ’ το μπαρ και κατευθύνθηκε ξανά προς τον θάλαμο νοσηλείας . Ο Γκόγια άπλωσε τα χέρια του για να τον πάρει αγκαλιά και είπε … θα μου πεις κι εσύ παραμύθι ? Αυτό ήταν , τα μάτια έσμιξαν παραπάνω και από μέσα βγήκε ένα γουργουρητό σαν γάτας που θα έλεγες πως γεννήθηκε στην κόλαση … οι κυνόδοντες βγήκαν ποιο ψηλά και καθώς έσπαγε τον λαιμό του προς τα δεξιά , οι παλάμες των χεριών του , έσπρωχναν της λαβές των όπλων του προς τα κάτω . Περπάτησε προς την μηχανή του αμίλητος ενώ όσοι βρέθηκαν εμπρός του , άνοιξαν για να περάσει …. Καβάλησε και άνοιξε το γκάζι , δείχνοντας με τον ποιο θρασύ τρόπο την δύναμη του αντιδραστήρα της γριάς …. Θα μπορούσε να καλύψει την ίδια απόσταση , στο μισό χρόνο που θα μπορούσε να την καλύψει οποιαδήποτε άλλη μηχανή σ αυτούς τους δρόμους , αυτό , ήταν ένα πολύ καλό πλεονέκτημα . Ο Ούγκα, οδηγώντας κάτι παραπάνω από παράτολμα , κάλυπτε τους δρόμους του λαθρεμπορίου , έμπαινε στις πιο κακόφημες περιοχές και μιλούσε σε φίλους και παράνομους για ν ανακαλύψει τους απαγωγείς . Στην πραγματικότητα αφού δεν τους είχαν αφήσει ακόμα , θα τους κρατούσαν είτε για να πάρουν λύτρα , είτε για να τους πουλήσουν ως κρέας . Σε κάθε περίπτωση όμως , δεν ήταν ντόπιοι συμμορίτες , δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο , θα ήταν νομάδες που αφού έδρασαν εδώ, θα τραβούσαν προς της πόλης του Χειμώνα ώστε να εξαργυρώσουν την λεία τους . Ο Ούγκα το υπέθετε αλλά τα πράγματα ήταν πράγματι έτσι … το φορτηγό, οι δύο ντόπιοι και οι πέντε ακτιβιστές είχαν απαχθεί από νομάδες … το ένα «λάθος» είχε κιόλας σφαχτεί και θ αποτελούσε το βραδινό πανηγυρικό τους δείπνο αλλά αν ήξεραν τι τους ακολουθεί μάλλον δεν θα είχαν τόσο εορταστική ατμόσφαιρα .

Συνεχίζεται ….